Od Laury

Poszłam ze szczeniakami i L'Ellą na polankę szczeniąt. Szczeniaki bawiły się w najlepsze, a ja powiedziałam do L'Elli:
- Karolinka chcę zmienić imię na Japońskie... Nie wiem jak jej powiedzieć, że nie warto.
- Jak chciała to zrobić? - zapytała
- Chce wypić eliksir przemiany...- powiedziałam patrząc na szczeniaki
- Uświadom jej, że może wybrać sobie nowe imię, ale wygląd też się zmieni i to losowo. Tego nie da się cofnąć...
- Skąd wiesz?
- Mój tata wypił ten eliksir.
Patrzyłam w niebo. Potem zapytałam:
- Gdzie spędzisz Zimowe Święta? Masz jakąś watahę?
- Nie... Mieszkam sama... Nie mam watahy ani rodziny oprócz Don'a Lu...- powiedziała
- Zapraszam do nas! To już za niedługo... Robi się ciemno. Idziemy na polowanie? Złapiemy jelenia zgodnie z tradycją i go zjemy. Może akurat Lu wrócił?
- Nie sprawi wam to problemu?
- Oczywiście, że nie sprawi nam to problemu. - uśmiechnęłam się do wadery
Odwzajemniła się tym samym.
- Szczeniaki, chodźcie! - krzyknęłam
- Już nie jesteśmy takimi szczeniakami. - powiedział Sydney
- Chodźcie na polowanie! - powiedziała L'Ella
Złapaliśmy piękną sztukę jelenia. Gdy zaczęliśmy jeść do jaskini wszedł... Lu! Pobiegłam do niego i pocałowałam. Uśmiechnął się. Siedliśmy. To był piękny wieczór. Wszyscy byli uśmiechnięci, weseli, składali sobie życzenia, dawali prezenty... Chciałabym żeby tak było zawsze.

C.D.N.

Od Don'a Lu

Pożegnałem Scarry'ego i poszedłem w stronę Japonii. Musiałem poczekać aż skrzydło się wzmocni i będę mógł polecieć. Na początek szedłem przez las. Zauważyłem zająca, więc zjadłem go jako przekąskę. Gdy wyszedłem z lasu znalazłem się na polanie. To chyba było terytorium jakiejś nie przyjaznej watahy. Jakiś basior do mnie podszedł.
- Bobas się zgubił? - zapytał
Wszystkie wilki za nim zaczęły się śmiać. W większości byli to silni faceci. Było chyba z pięć wader, ale starszych. Nagle z tłumu wyszła wadera. Na oko miała 4 lata.
- Zostawcie go. Wyglądasz na obco krajowca...- powiedziała
- Przychodzę z Japonii. - powiedziałem
- Z Japonii?! - krzyknął jakiś basior i zaczął się śmiać
Wadera dała mi nogę jelenia.
- Chcesz? - zapytała
- Jadłem przed chwilą, ale mogę wziąć na podróż. Dzięki, ale ja już pójdę. - szybko uciekłem
Po kilku dniach drogi zbliżałem się do granicy. Cały czas niosłem na plecach kawałek jelenia. Jadłem po trochu każdego dnia. Dziś go dokończyłem. Moje skrzydła były już silne, więc leciałem nad ziemią. Nagle za drzewami zauważyłem strażników.
- Zapomniałem o wilkach pilnujących granicy! - szepnąłem
Popędziłem w stronę ocean. Trochę to trwało, ale w końcu byłem w Japonii. Do jaskini była jeszcze długa droga.

C.D.N.

Wesołych Świąt!

 Życzy właścicielka watahy Megii22 c;

Upomnijcie się jutro o Bożonarodzeniowy prezent :) 30 magicznych kamieni.

Wyniki konkursu na świąteczne opowiadanie

Wreszcie są wyniki z konkursu. Miałam bardzo trudny wybór, wszystkie opowiadanie były piękne. Na prawdę się postaraliście ;)
A oto wyniki:
II miejsce... Keten i Fuyōna Kodomo!
Brawo! Dostajecie Magicznego Świetlika. Napiszcie formularz w wiadomościach.
I miejsce... Kōsei No Ame!
Gratulacje :D Dostajesz Smoczego Ptaka. Zgłoś się na Pw.
Pozostali jako nagroda pocieszenia dostają 10 magicznych kamieni.
Wszystkim jeszcze raz gratuluję!

Fuyōna Kodomo uczy się magii!

Wilk Fuyōna Kodomo uczy się magii! Dziedzina magii, której się uczy to woda. Skończy naukę 4 stycznia 2015 roku.

Keten stacza walkę z Riaan i...

Wilk Keten stacza walkę z Riaan i...wygrywa! Dostaje 5 magicznych kamieni.

Od Don'a Lu

Obudziłem się z wielkim bólem w jaskini Scarry'ego. Nie miałem siły wstać. Scarry'ego nie było w domu. "Pewnie pomyślał, że już nie żyję". Zauważyłem, że nie mam kawałka ucha, na przedniej łapa jest złamanie otwarte, a moje plecy mocno krwawią. Byłem pół żywy. Nie wiedziałem co zrobić. Gdy coś powiem, Scarry może mnie usłyszeć.
- Pomocy! - zawołałem w końcu
Leżałem bezwładnie na ziemi, wijąc się z bólu. Na szczęście po kliku minutach przyszedł... Scarry!
"Co robić?! Co robić?!". Zobaczyłem jego twarz. Nie była już zła, ale pełna współczucia i smutku.
- Co się stało? - spytał zdezorientowany
- No... Ty... Mnie zaatakowałeś... I... - ledwo wydusiłem z siebie, bo zużyłem całe siły na krzyk
- Ja? Nie przypominam sobie. Ostatnio pamiętam, że przyszedłeś do mnie i spytałeś mnie czy masz już iść. Potem obraz się urywa i nagle znalazłem się w lesie niedaleko stąd. Poszedłem w okolice mojej jaskini i usłyszałem twoje wołanie.
- Kayn... Hipnoza... - wydukałem
- Że niby Kayne mnie zahipnotyzowała? - zapytał zdziwiony Scarry - To w sumie możliwe, bo przysiągłem mojej partnerce, że nigdy nie powiem co pamiętam o niej. A właśnie to jedynie pamiętam... Nie wiedziałem, że pod tym kryje się klątwa.
I teraz wszystko było jasne. Przez chwilę zapomniałem o bólu. Lecz teraz wrócił. Zacząłem jęczeć z bólu.
- Pomocy...
Scarry zerwał się na równe nogi. Szybko przyniósł bandaż i maść leczniczą. Posmarował mi nią plecy, a potem zabandażował łapę. Niestety, nie działała tak dobrze jak maść Daichi'ego, ale skutecznie pokonywała ból. Cały dzień opiekował się mną i położył mnie nawet do drugiego łoża.
Po jednym dniu mogłem już chodzić. Scarry cały czas opiekował się mną i smarował różne maści. Po trzech dniach swobodnie mogłem biegać.
W końcu (po pięciu dniach pobytu u Scarry'ego) musiałem się pożegnać i wrócić do domu.
- Do widzenia, Scarry! - pożegnałem go
- Żegnaj!

C.D.N.

Od Laury

Martwiłam się o Dona Lu. Rano przyszła do nas siostra Płomyka. Gdy przyszła szczeniaki były zaskoczone.
- Laura? Partnerka Don' a Lu? - spytała
- Tak. L'Ella? - zapytałam
- Owszem. - kiwnęła głową, a szczeniaki podbiegły
- Duże...- powiedziała
- Racja... - powiedziałam - Przywitajcie się!
- Cześć! - przytulił się do niej Sydney
- Dzień dobry. - ukłoniła się Karolinka
Spojrzałam na nią. Nie była specjalnie podobna do Lu. Była biała. Miała na końcu uszu i ogonie czarną sierść.

- Wyglądasz jak pani Kōsei No Ame ze grzywką. - powiedział Sydney
- Nie... Jak panna Ayane Sakura. - powiedziała Karolinka
- Oszalałaś?! W ogóle jej nie przypomina. - kłócił się Sydney
- Nie przypomina też Kōsei No Ame. - Karolina kłóciła się z Sydney'em
- Kōsaj No Ama? Ayna Sakura? - zapytałam
- Kōsei No Ame i Ayane Sakura. Spotkaliśmy je na spacerku. - poprawiła mnie Karolinka
Gdy szczeniaki opowiedziały nam o przygodzie ja i L'Ella zajmowałyśmy się nimi z radością.
Don Lu ciągle nie wracał... Nie dobrze...

C.D.N.

Od Don'a Lu

Rzucił się na mnie. Na szczęście uniknąłem jednym krokiem.
- Co się stało, Scarry? - zapytałem, ale nie usłyszałem odpowiedzi
Nie wyglądał normalnie. Nigdy, nawet gdy się złościł nie miał czerwonych oczu. Nigdy nie był taki rozwścieczony.
Scarry ciągle mnie atakował, ale jego jaskinia była obszerna, więc mogłem robić zwinne uniki. Scarry wydawał się bardziej umięśniony i groźniejszy, nawet jego zęby były ostrzejsze. Wcześniej, mimo groźnego wyglądu nie był silny, a jego zęby wyglądały marnie. Oczy zawsze miały przyjazny, żółty kolor.
"Dlaczego tak się dziwnie zachowuje? Nigdy, przenigdy taki nie był". Wyglądał jakby pod wpływem jakiejś hipnozy...
"Hipnoza! To Kayn nim teraz nim kieruje!".
 - Spokojnie, Scarry. Wiem, że to nie ty.
Wilk jeszcze bardziej się zezłościł. Wydawało się, że o trochę urósł.
- Kayn. Jestem pewien, że to ty. - powiedziałem, aby sprawdzić czy faktycznie basior kierowany przez Kayne
Rozwścieczony Scarry rzucił się na mnie. Nie zdążyłem uniknąć. Ugryzł mnie mocno w plecy. Zacząłem się wić i jęczeć z bólu. Ugryzł mnie ponownie, tym razem w łapę. Potem odgryzł mi kawałek ucha. Zemdlałem. Myślałem: "To już koniec".

C.D.N.

Od Don'a Lu

- Przepraszam, nie mogę powiedzieć. - odparł mi Scarry
- Co się stało? - spytałem
- Nic... Ja... Tylko... - jąkał basior - Nie pamiętam. Kayn wykasowała mi pamięć. Pamiętam tylko, że chodziła ciągle na spotkania z tajemniczą waderą. Nawet nie wiem, jak ma na imię. Potem Kayne powiedziała do mnie, że nie powinienem wiedzieć tyle o niej, bo mam za wiele przyjaciół, którym mogę to wygadać. I tyle.
- Ciekawe jak? Wcześniej nie umiała tak skomplikowanych czarów...
- Nie wiem. Nie pytaj się mnie. Pewnie przez tą tajemniczą waderę. Tak tęsknię za Kayn... - chciał mówić dalej, ale mu przerwałem.
- Tak mi przykro...
- Nie da się jej odzyskać. - powiedział smutny Scarry
- Może ktoś jej przemówi do rozsądku. - pocieszyłem go
- Nie, nigdy to się nie wydarzy. Próbowałem. - wilk zaczął rozpaczać
- Spokojnie. Na pewno uda się ją odzyskać. Może powinienem już iść?
- Nie. - łzy przestały cieknąć z jego twarzy - Teraz, gdy się o tym dowiedziałeś nie możesz stąd iść. - Jego oczy zrobiły się nagle czerwone, a twarz pomalował gniew.

C.D.N.

Od Don'a Lu

- Witaj. - odpowiedział chyba zmęczony Scarry
- Zmęczony? - zapytałem
- Nie... Myślę o...- tu urwał
Przycupnąlem obok niego. Wiedziałem, że coś go gryzie. Niektórzy nazywali go pół wilk magiczny. Fakt, że w jego żyłach płynie krew wilka magicznego, ale nim nie jest. Nie jest nawet pół wilkiem magicznym. Powiedziałbym ćwiartka lub nawet jedna ósma.
- Dlaczego odwiedzasz Europę? Japonia daleko. Skąd znałeś bezpieczną drogę? Podobno na granicy Azji z Europą są zabójcze wilki, które nikogo nie przepuszczają. - powiedział
- Musiałem lecieć przez cały dzień nad oceanem. - powiedziałem
- Ile dni leciałeś?
- Około 4, 5...
- Szybko. Wiesz, że lecieć nad wodą jest niebezpiecznie? Mogłeś zasłabnąć.
- Odpoczywałem na małych wysepkach.
- Skąd wiedziałeś gdzie są?
- Przecież kiedyś Laura mieszkała w Europie, a ja w Australii.
- Jesteście parą?
- Tak. Mam syna i córkę: Sydney i Karolina.
Spojrzałem na smutnego Scarrego.
- Co się stało?
- Wiem, że jest teraz po złej stronie, ale brak mi Kayn... Kocham ją ciągle. - powiedział basior patrząc na rysunki tej pary
- Co do Kayn, chcę się dowiedzieć coś na jej temat.

C.D.N.

Od Laury

Gdy Don Lu odleciał szczeniaki jeszcze spały. Trochę mnie przerażało jak szybko rosną. Sydney ma coraz ciemniejsze futerko, a Karolinka ma coraz dłuższe włosy. Gdy szczeniaki się obudziły wyszliśmy na spacer. W lesie Karolina zauważyła różowy kwiat i włożyłam jej go do włosów. Wyglądała ślicznie. Cały czas w nim chodziła. Po jakimś czasie wróciliśmy do jaskini. L'Ella nie przychodziła. Nie znam jej w rzeczywistości, ale Lu mi o niej opowiadał i podobno jest wspaniałą opiekunką. Widziałam ją raz gdy Lu był zaklęty w szczeniaka. Powinna mi dobrze pomagać przy szczeniakach. Postanowiłam trochę poduczyć je mówić. Cały dzień uczenia przyniósł efekty. Szczeniaki miały jeszcze trochę problemów, ale było OK.
- Sydney, wymień imiona swojej rodziny proszę. - poprosiłam
- Mama to Laura i to ty. Tatuś to Dioń Lu. Moja siostrzyćka to Kalolinka. - powiedział dumny Sydney
- Tata to Don Lu i mówi się siostyczka. - poprawiła go Karolina
- Ani siostrzyćka, ani siostyczka. Siostrzyczka. - poprawiłam śmiejąc się moje dzieci
Rozmawialiśmy sobie aż Karolina zadała dziwne pytanie:
- Dlaczego mam europejskie imię? Jak się zmienia imię?
- Masz ładne imię. - powiedziałam - Jest chyba eliksir, który pozwala zmienić imię, ale po co?
- Ja chcę japońskie imię. Jak jest po japońsku ,,owoc jabłoni"? - powiedziała Karolina
- Słuchaj, Sydney ma australijskie imię i mu się podoba. Jak zdobędę składniki do eliksiru zmieniającego imię pogadamy. Nie sądzę, że zmiana imienia spodoba się twojemu tacie.

C.D.N.

Od Don'a Lu

Z samego rana musiałem polecieć do Europy w ważnych sprawach. Nie mówiłem Laurze dokładnie po co. Wiem gdzie mieszka były partner Kayn i on jest po naszej stronie. Wie o niej wszystko. Wie jak ją pokonać, jak przed nią odzyskać kamienie suloku. Leciałem bardzo długo. Po jednym dniu lotu przycupnąłem na odpoczynek. Był to las. Zauważyłem niedaleko jelenia i zapolowałem. Zjadłem go na kolację. O dziwo w jego ciele znalazłem... Kamień suloku?! Byłem zaskoczony. Poleciałem dalej. Trzy dni potem, rano (już byłem w Europie, ale nie w tym kraju) były piękne chmury i padał śnieg. Po południu przestał padać. Zaczęła się robić odwilż.
Dzień potem znalazłem się w tym kraju. Mianowicie znajdowałem się w Anglii, zauważyłem jaskinię Scarrego (tak się nazywa były partner Kayn).
- Cześć! - powiedziałem gdy wszedłem

C.D.N.

Nowy członek watahy!

Imię: Keten (księżyc)
Przezwisko: No cóż, różni różny mają do niego stosunek, a co za tym idzie różnie go nazywają. Wydaje mi się jednak, że najbardziej pospolitym przezwiskiem jest Zapchlony Kundel.
Wiek: 4 lata
Płeć: Basior
Charakter: Keten. Keten. Co mogę o nim napisać? Życie dało mu w kość i stał się dość poważny. Od początku był też uparty i pod tym względem w ogóle się nie zmienił. Jest dosyć małomówny, co nie oznacza, że nieśmiały. Jakby skrywał jakąś tajemnicę...
Zainteresowania: Keten zdaje się być zażartym wielbicielem nauki. Niemniej jednak ci najbliżsi wiedzą, że ukrywa coś znacznie poważniejszego. Tak, moi drodzy, Keten interesuje się okultyzmem. Ale cii, ja Wam nic nie powiedziałam.
Cechy szczególne: Jest cały stalowoszary, o dziwo krótkowłosy. Długie nieco psujące się (no bo czym tu to umyć?) kły i ołowiana obroża z czerwonym kryształkiem.
Historia: Ech, Keten nie lubi, gdy opowiada się jego bardzo krwawe i brutalne dzieje. Wymienię więc tylko najważniejsze zdarzenia. Urodził się w rodzinie Yasengongi. Yasengongi to swego rodzaju klan. Wilki pochodzące z Yasengongi nazywane są Przechodzącymi. Przechodzący otrzymują po osiągnięciu dojrzałości charakterystyczny kryształ (Parpall), który pozwala im na zmianę swego położenia. Nie będę tutaj omawiać budowy i działania Parpallu. Musicie tylko wiedzieć, że po każdym Przejściu wilk jest na skraju śmierci, dlatego kamień ten używany jest tylko w poważnych przypadkach, między innymi podczas walki. Yasengongi cenią sobie też niezwykle wierność - jeżeli Przechodzący kiedykolwiek opuści ich teren, nie używając Parpallu, ten traci moc i pozostaje piętnem zdrajcy. W podobnej sytuacji znalazł się Keten, musiał uciekać ze swojej ojczyzny. Zdesperowany trafił do Famitu, gdzie stał się gońcem. W końcu jednak, mając dość wykorzystywania, uciekł.
Stanowisko: Jak już wcześniej wspomniałam, Keten interesuje się okultyzmem. Kim więc został? Szamanem!
Rodzina: Brak.
Partner: Życie uczuciowe. Bardzo skomplikowane. W każdym bądź razie uważa, że ma partnerkę. Niestety ta zaginęła, on jednak wciąż wierzy, że ją odnajdzie. Może jakaś ciepła wadera ją zastąpi?
Potomstwo: Miał. Nie żyją. Teraz już nie chce.
Właściciel: kanapeczka1 (Howrse), MilWa15 (Doggi)

Od Laury

Przepłynęliśmy z Hitachi'm rzekę. Stanęliśmy przed jaskinią, a Don Lu nie wyglądał na zadowolonego. Hitachi się pożegnał i szybko zwiał. (znaczy popłynął) Don Lu szybko powiedział:
- Dlaczego poszłaś? Muszę powiedzieć ci coś ważnego!
- Ja? Kto wyszedł z szczeniakami i nie było go 2 godziny? - powiedziałam
Don Lu spojrzał na mnie.
- Dobra... Przepraszam. Zaatakował nas wilk z watahy cienia i obroniłem szczeniaki. Potem przyszedł jakiś wilk i mnie uleczył. Potem...
- Dobra, powiesz mi potem. Co jest tak ważne, że musiałeś mi powiedzieć?
- Lecę do Europy w ważnych sprawach. Moja starsza siostra pomoże ci w opiece.
- Kiedy lecisz?
- Jutro z samego rana. Chcę ci coś pokazać. - powiedział Lu patrząc na szczeniaki - Jak się nazywam Sydney?
- Tata! - powiedział mój syn
- Tatus! - poprawiła go Karolinka

C.D.N.

Od Kōsei No Ame

Po chwili trwającej zaledwie dwie sekundy przekonałam się, że to nie był Hitachi. Przed nami stał natomiast bezskrzydły wilk z czarnym porożem jelenia. A jego ogon? Jego ogon wywierał niesamowite wrażenie. Był długi i ciemny. Przy obecności wiatru do złudzenia przypominał dym z komina. Chwilę później dostrzegłam kilka czarnych plam zdobiących jego bialutkie futro. Basior z wolna ruszył ku nam. Jego żółtopomarańczowe oczy spokojnie spoglądały przed siebie. Akana uśmiechnęła się. Czyżby go znała?
- Chin! [czyt. czin] – powiedziała Akana- Skąd ty się znalazłeś? Z Europy przecież długa droga.
- Wszystko w swoim czasie. - uśmiechnął się wilk.
- Dobrze. Możemy mu zaufać. - stwierdziła Akana- Mam ci coś do powiedzenia.
- Fuan Himei nadchodzi. - przerwał jej Chin.
Jak ja nie lubiłam tych dwóch słów. Na samo ich brzmienie zaczynałam się bać, nawet jeśli wypowiadał je taki przyjemny głos, jaki miał Chin.
- Przyjdzie za około sześć dni. Sugeruję, abyście poszły do Inferna. - dokończył.
Te słowa kompletnie zbiły mnie z tropu. Zakładam, że wszyscy dokoła doskonale wiedzą o co chodzi, tylko nie ja. No cóż postanowiłam zapytać:
- Kto to?
- Wszystko w swoim czasie... - odpowiedział basior.
„Poddaję się...”, pomyślałam. Jednak Sakura chyba mnie zrozumiała i oznajmiła:
- Lecz za to ja mogę powiedzieć.
- Widzę, że nie jest ci ciepło, Kōsei No Ame. - wtrąciła Akana. - Wyczarować pole siłowe, w którym jest cieplej? I po pierwsze nie ma wiatru.
Zdumiona spojrzałam na Akanę. To było bardzo miłe z jej strony, ale czy naprawdę o to chodziło?
- Nie trzeba. Choć w sumie, poprosiłabym. - odezwałam się.
Wadera stworzyła pole siłowe i od razu zrobiło się milej. Mogłam teraz się skupić na rozmowie.
- A więc Inferno to jeden ze smoków. - powiedziała Sakura.
- Ja jeszcze coś wtrącę. - przerwał Chin. - Jeden z najpotężniejszych smoków. I najgroźniejszych.
- Nie wszystkie smoki są takie same jak Seishin. Dzikie smoki są o wiele bardziej niebezpieczne, a nawet ich magia jest potężniejsza. - dodała Ayane.
- Czyli mamy zapytać jednego z najgroźniejszych smoków o pomoc? -podsumowałam.
- Mniej więcej tak to wygląda - powiedział basior.
- Wiem, że to brzmi głupio, ale już obchodziłam się ze smokami. Jeśli będziemy ostrożne...-mówiła Sakura.
- Ostrożni. - poprawił ją basior- Ja też idę.
- Jeśli będziemy ostrożni wszystko się uda.
- A co będę musiała konkretnie robić?-dalej zadawałam pytania.
- O tym powiemy później. Musimy już ruszać. - odpowiedziała mi Akana usuwając pole siłowe.
Udaliśmy się na zachód. Śnieg nie przestawał sypać. Drzewa i pobliskie krzewy były nim szczelnie otulone. Sakura rozmawiała o czymś z Chin'em, ale nie przysłuchiwałam się temu. Zatopiłam się natomiast w myślach na temat nauki magii. Byłam tym niezmiernie podekscytowana. „Ciekawe jak to będzie wyglądać?”.
Wkrótce dotarliśmy do ogromnego głazu.
- Chodźcie. - krzyknęła Akana - Tu będziemy ćwiczyć magię.
- I się jej uczyć- dodałam z nutką dumy.
Z wolna weszliśmy do środka. Z ulgą stwierdziłam, że powietrze było tam bardzo ciepłe. Wnętrze jaskini wypełniały wielobarwne kwiaty.
- Dlaczego tu nie ma zimy? - zaciekawiłam się.
- To jedno z miejsc świętych. - wytłumaczyła mi Akana - Lecz nie jest bardzo ważne, ale po prostu odporne na magię niszczącą.
No proszę, na każdym kroku dowiaduję się czegoś nowego i jestem zaskakiwana...
- No dobrze, Kōsei No Ame. Zaczynamy naukę. - oznajmiła Sakura - Magii, oczywiście.
„Nareszcie!!!”, ucieszyłam się w duchu.
Już miało być tak pięknie, ale ktoś musiał przeszkodzić. Wilk o czerwonym futrze i czarnych skrzydłach wylądował nieopodal nas.
- Kim jesteś? - zapytała Sakura.
- O! Daichi! - wykrzyknął przybyły wilk.
Patrząc na to wszystko zastanawiałam się, co jeszcze się wydarzy, czy raczej, czy coś jeszcze może się wydarzyć.
- Don Lu, ja... - Chin próbował coś powiedzieć.
- Mów mi Płomyk. -oświadczył nijaki Don Lu.
- Jaki Daichi? - odezwała się Akana.
- Uratował mnie... To on, jestem pewny. -powiedział czerwonofutry wilk.
Czyżby Chin kogoś uratował? Ale wobec tego dlaczego Daichi?
Z zaciekawieniem przyglądałam się tej całej scenie, na którą w pewnej chwili wkroczyły dwa małe, przesłodkie szczeniaczki. Podeszły do mnie i przytuliły się.
- Jakie słodkie szczeniaki... Jak się nazywają? - zapytałam.
- Karolina i Sydney.
Obdarowałam maluchy szerokim uśmiechem i ponownie skupiłam uwagę na reszcie wilków.
- A, tak to Daichi. Jestem jego starszą siostrą i czasem mam zaniki pamięci. Nazywam się Darinn. Witaj! Płomyku, tak? - odezwała się Akana.
Gdyby nie to, że ją znałam, pewnie bym jej uwierzyła. Skoro Akana kłamała, musiała mieć do tego powód.
- Tak, nazywaj mnie Płomyk lub Don Lu. A jakie są imiona dwóch pozostałych? - spytał.
- Ayane Sakura, właścicielka Watahy Kwiatu Wiśni. - wadera lekko kiwnęła głową na powitanie.
- Kōsei No Ame. - przedstawiłam się także kiwając.
„W końcu jestem tu po to, żeby się uczyć.”, pomyślałam zadowolona.
Już miałam się spytać, jak odlepić te szczeniaki, ale wilk się odezwał:
- Karina, Sydney, chodźcie! Nie będziemy przeszkadzać tym wilkom w... A właściwie co wy robicie?
- To spotkanie towarzyskie, można nazwać to piknikiem bez jedzenia. - oznajmiłam również kłamiąc - Daichi to kolega Sakury.
- To nie będziemy wam przeszkadzać w pikniku. Do widzenia, Daichi, Darinn, Ayane Sakuro i Kōsei No Ame! - pożegnał nas Don Lu i zaczął iść. - Może kiedyś się spotkamy?
- Na czym skończyliśmy, Daichi? - powiedziała rozbawiona Akana.
- Na nauczeniu Kōsei No Ame magii - odpowiedział.
- To zacznijmy znów naukę - rzekła Ayane - I tym razem nic nam jej nie przerwie.
„Oby...”, dodałam z nadzieją w myślach.

C.D.N.

Fuyōna Kodomo wróciła z wyprawy!

Wilk Fuyōna Kodomo wrócił z wyprawy z Piaskowej Jaskini! Znalazła Amulet Pokoju i 15 magicznych kamieni.

Od Hitachi'ego C.D. Sakura, Kōsei No Ame

Gdy Laura zapytała co robimy, oświadczyłem:
- Wracamy. Może już wrócili- gdy to powiedziałem ruszyliśmy biegiem. Laura prowadziła, ponieważ nie wiedziałem, gdzie jest jej jaskinia. Gdy dobiegliśmy po kilku minitach, okazało się, że trzeba przepłynąć. Laura oczywiście nie płynęła, więc tylko ja musiałem zamoczyć skrzydła. I tak jeszcze ich nie użyję...
Właśnie dopłynąłem na małą wyspę.
- Kim jesteś?- wykrzyknął jakiś basior na mój widok. Na szczęście Laura właśnie stanęła na wysepce.
- To jest Hitachi- powiedziała, patrząc to na mnie, to na wilka. Nie chciałem, żeby powstały jakieś nieporozumienia, więc pożegnałem Laurę i odpłynąłem.
Postanowiłem poszukać Sakury, Kōsei No Ame i Akany. Wróciłem w pobliże jaskini Alfy i zwietrzyłem trop. Szedłem aż do momentu, gdy trop się urwał. Wiedziałem, że to albo było pole siłowe, albo nagle wszyscy wyparowali. Bez wahania szedłem dalej, aż natknąłem się na wielki kamień, przesłaniający wejście do jakiejś jaskini. Próbowałem go przesunąć siłą, ale nawet nie drgnął. Postanowiłem działać nie siłą fizyczną, tylko umysłową. Znalazłem żołędzia po czym ustawiłem go "na" kamieniu, tak, aby jego korzenie odsunęły kamień. Oczywiście, plan powiódł się za trzecim razem.

<Sakura? Kōsei No Ame?>

Od Don'a Lu C.D. Ktokolwiek

Wróciliśmy do jaskini. Oczywiście pomogłem szczeniakom przedostać się przez rzekę. Gdy przekraczaliśmy próg jaskini, już miałem powiedzieć coś ważnego Laurze, ale nikogo nie było. Zauważyłem książkę leżącą na naszym łóżku. Otworzyłem ją.
- Tata...- powiedział znudzony Sydney
- Kakugasiup...- powiedziała Karolinka
- Pobawcie się dzieciaczki. Tatuś coś załatwia. - powiedziałem troskliwie
- Tatus. - powiedziała Karolinka
- Tata. - poprawił ją Sydney
Dzieci zaczęły się kłócić.
- Pobawcie się figurkami z kamieni. - powiedziałem
Myślałem dlaczego nie ma Laury. Nie chciałem jej szukać, bo musiałbym iść ze szczeniakami, a one są zmęczone. Poza tym Laura da sobie radę. Nagle usłyszałem, że ktoś płynie i wchodzi na wyspę. Na pewno nie jest to Laura, bo ona użyłaby czarów...

<Ktokolwiek?>

Od Laury C.D.Hitachi

Pobiegłam za Hitachi'm. Przez jakiś czas nie nadążałam za nim, ale potem dogoniłam go. Był przy Kamiennych Wrotach.
- Nikogo nie ma? - zapytałam
- Nikogo i nic...- powiedział
- Znasz czary? - zapytałam nie na temat
- Dziedzinę natury do mistrzostwa i...- urwał jakby zapomniał, że coś trzyma w tajemnicy
- Co? Tak właściwie, to co czytałeś? - zapytałam
- Nic...- powiedział
- Ja znam magię wody do mistrzostwa, potrafię być niewidzialna i uleczać. To co teraz zrobimy?

<Hitachi?>

Fuyōna Kodomo wybiera się na wyprawę!

Wilk Fuyōna Kodomo wybiera się na wyprawę do Piaskowej Jaskini! Ma szansę znaleźć Amulet Pokoju i 15 magicznych kamieni. Wróci 20 grudnia.

Od Fuyōny Kodomo

Stałam na polanie, opuszczona, samotna, smutna... właściwie to nie, nie odczuwałam już smutku ani samotności. Był tylko ból i znudzenie. Wiatr delikatnie mierzwił moje futro, wyostrzał zmysły. Ruszyłam na północ. Nie wiedziałam gdzie idę, chciałam po prostu zwalczyć nudę. Minęłam wielki dąb którego gałęzie zdawały się sięgać nieba. Dalej, w kierunku do którego zmierzałam było wiele drzew i ścieżek. Nie chciałam tam iść, potrzebowałam czegoś ryzykownego, niecodziennego. Skręciłam w lewo gdzie zaczynały się wyższe górki i skały. Co jakiś czas mijałam małe jeziorko, więc wody miałam pod dostatkiem. Było tu wiele królików i saren na które mogłam zapolować by mieć co jeść. Aczkolwiek było to dziwne, gdyż mamy środek zimy. Sama nie wiem jak długo szłam. To mógł być tydzień, a mogły być i miesiące. Dawno straciłam rachubę czasu. Nad widnokręgiem wzeszło słońce oświetlając wielką, piaszczystą pustynię Chimei. W sumie, nie wiem czy na pewno tak się nazywa. Równie dobrze może być to pustynia Subarashi, czy Yuruginai, lub nawet inna o której nie dane mi było słyszeć. W każdym razie ruszyłam prosto na nią. Co prawda nie było na niej wiele wody i pożywienia, ale zapadał zmrok i musiałam się gdzieś schować. Poza tym pustynia to było jedyne miejsce wolne od zimnego śniegu otaczającym niedaleko położone polany. Znalazłam jedną piaskową jaskinię i postanowiłam w niej przespać tę noc. Pełna ona była korytarzy - wszystkie jednakowe i zgubne. Uklepałam sobie z piasku legowisko i położyłam się. -To będzie długa noc - pomyślałam.

C.D.N.

Od Ayane Sakury C.D. Kōsei No Ame

Gdy już miałam uczyć Kōsei No Ame magii, nagle ktoś wylądował koło nas, lecz jeszcze nie na terenach świętego miejsca. Był to basior o futrze czerwonym i o czarnych skrzydłach.
- Kim jesteś? - zapytałam.
- O! Daichi! - krzyknął nieznajomy wilk. Daichi? Kto to? Może on widzi kogoś, kogo my nie widzimy. Może ktoś nas śledzi?
- Don Lu, ja... - basior nie pozwolił Chin'owi dokończyć. Pewnie nazywa się Don Lu, jak mu mówił. Może Daichi to Chin?
- Mów mi Płomyk. - powiedział Don Lu.
- Jaki Daichi? - zapytała Akana. Miała tylu uczniów (i świetną pamięć), więc Daichi mógł się jej z kimś kojarzyć.
- Uratował mnie... To on, jestem pewny. - powiedział świeżo przez nas poznany basior. Może faktycznie Chin uratował Don'a Lu, ale podał się za Daichi'ego?
Szczeniaki ruszyły w stronę Kōsei No Ame, która była cicho i się tylko przyglądała. Przytuliły ją.
- Jakie słodkie szczeniaki... Jak się nazywają? - zapytała Kurayami z przyczepionymi do niej szczeniętami.
- Karolina i Sydey. - odparł Płomyk. Ładne imiona, choć trochę bardziej europejskie niż japońskie.
Akana wreszcie uznała, że Chin jest Daichi'm i tak się nazwał przy Donie Lu.
- A, tak to Daichi. Jestem jego starszą siostrą i czasem mam zaniki pamięci. Nazywam się Darinn. Witaj! Płomyku, tak? - skłamała Akana. I kłamała świetnie.
- Tak, nazywaj mnie Płomyk lub Don Lu. A jakie są imiona dwóch pozostałych? - spytał.
Ja za to nie zamierzałam kłamać. Nie teraz.
- Ayane Sakura, właścicielka Watahy Kwiatu Wiśni. - kiwnęłam głową lekko na powitanie, jak to wilki magiczne robią.
- Kōsei No Ame. - przedstawiła się (nadal oblepiona młodymi wilczkami) i kiwnęła naśladując mnie.
- Karina, Sydney, chodźcie! Nie będziemy przeszkadzać tym wilkom w... A właściwie co wy robicie?
- To spotkanie towarzyskie, można nazwać to piknikiem bez jedzenia. - udzieliła się Kurayami i też skłamała. - Daichi to kolega Sakury. - wymyśliła szybko wadera. Mimowolnie uśmiechnęłam się, choć chciałam przewrócić oczami, lecz przy "gościach" tak nie wypada, a zwłaszcza przy Akanie.
- To nie będziemy wam przeszkadzać w pikniku. Do widzenia, Daichi, Darinn, Ayane Sakuro i Kōsei No Ame! - pożegnał nas Don Lu i zaczął iść. - Może kiedyś się spotkamy?
Najgorsze było to, że nic nie wiedział. Znał tylko moje prawdziwe imię i imię Kurayami. Lecz, nie będziemy niego w to plątać. To przecież przyjazny, zwykły wilk. Jeszcze mu się coś przez nas stanie.
Basior już poszedł.
- Na czym skończyliśmy, Daichi? - powiedziała Akana i zaśmiała się pod nosem.
- Na nauczeniu Kōsei No Ame magii. - odpowiedział Chin.
- To zacznijmy znów naukę. - rzekłam. - I tym razem nic nam jej nie przerwie.

<Kōsei No Ame?>

Don Lu walczy z Juanem i...

Wilk Don Lu walczy z Juanem i... wygrywa! Dostaje 20 magicznych kamieni i Eliksir Dorastania.

Od Don'a Lu C.D. Ayane Sakura

- Tata! - powiedział Sydney (jego pierwsze słowo ^.^)
Karolinka wymamrotała coś takiego:
- Kainkalata!
Uśmiechnąłem się.
- Już nic mi nie jest. Ten tajemniczy "pan" mi pomógł. - powiedziałem
Szczeniaki pobiegły do przodu. Ja pobiegłem za nimi i zabrałem na grzbiet. Lecieliśmy w powietrzu niczym ptaki. Miałem wrażenie jakbym urodził się jeszcze raz. Było to piękne uczucie. Wylądowałem. Zauważyłem powtórnie tego basiora i jakieś inne wilki.
- Kim jesteś? - zapytała biała wadera
- O! Daichi! - krzyknąłem nie zwracając uwagi na resztę
- Don Lu, ja...- nie dokończył
- Mów mi Płomyk. - powiedziałem
- Jaki Daichi? - powiedziała czarna wadera
- Uratował mnie... To on, jestem pewny. - powiedziałem
Szczeniaki przytuliły białą waderę.
- Jakie słodkie szczeniaki... Jak się nazywają? - zapytała
- Karolina i Sydey. - odparłem


<Ayane Sakura?>

Od Hitachi'ego C.D. Don Lu, Laura

- A nic- opadłem na ziemię i zamknąłem księgę.- Szukasz czegoś?- zapytałem. Nikt bez powodu nie wpada do mojej jaskini...
- Em.... Właściwie tak. Nie przechodził tędy skrzydlaty wilk z dwójką szczeniaków?- zapytała wadera.
- Przykro mi, nie widziałem. Mogę pomóc Ci szukać, jeśli chcesz.
- Yyy... No dobrze- powiedziała wadera, patrząc na moje rogi. Puki nie zapyta, nie zamierzałem nic jej tłumaczyć. Wyszliśmy z jaskini, po czym zapytałem, czy wie, gdzie poszli.
- Chyba w stronę kamiennych wrót...- powiedziała. Nie wiem czemu, ale po chwili zacząłem biec. Natrafiłem na miejsce, niedaleko jaskini Sakury. Nie leżał tam śnieg. Złapałem trop, niestety był to trop Sakury i Akany. Nie wiem, czy wiecie, ale magiczne wilki pachną trochę inaczej niż normalne. Zostawiłem trop i pobiegłem dalej. Zostawiłem Laurę w tyle już dawno. Gdy po kilkunastu minutach dobiegłem do wrót, niczego w okolicy nie było... Przeszedłem przez Kamienne Wrota i to kilkukrotnie, jednak nie czułem żadnej różnicy.

<Don Lu? Laura? Ktoś inny?>

Od Laury C.D. Hitachi

Don Lu poszedł z szczeniakami na wycieczkę. Ja siedziałam sama w jaskini. Martwiłam się o nich. Długo nie wracali do domu. bałam się, że coś się stało. Czekałam i czekałam... Postanowiłam dokończyć czytać książkę o MNIE. Ciągle zadawałam sobie pytanie: "Dlaczego ja?" Po chwili mi się znudziło. "Idę na wycieczkę. Tak jak dzieci i Lu.'' Szłam i nagle wpadłam do jakiejś nory. Zauważyłam basiora z porożami czytającego jakąś księgę. Lekko przeraził się. Wstałam. Strasznie bolały mnie plecy...
- Jestem Laura. - powiedziałam - Należysz do Watahy Kwiatu Wiśni? Ja tak.
- Nazywam się Hitachi. - odpowiedział basior - Tak, należę.
- Co robisz? - zapytałam z ciekawości

<Hitachi?>

Od Ayane Sakury C.D. Kōsei No Ame

Nie, to nie był Hitachi. Nie miał skrzydeł. Zauważyłam też, że miał białą sierść. Ogon był długi i ciemny, a gdy powiewał na wietrze wyglądał jak czarny dym z komina. Jego dumne poroże jelenia było tego samego koloru co ogon. Na plecach znajdowały się długie, (znów czarne) plamy przypominające brudne krople. Jego jedna przednia łapa była również cała czarna. A może po prostu to bród? Wilk się zbliżał. Przypominał on bardziej basiora niż waderę. Zauważyłam jego oczy. Miały piękną, żółtopomarańczową barwę. Wyglądały, jakby były wilka magicznego. Może on jest nim? Akana obróciła się i spojrzała na niego. Szeroko i szczerze się uśmiechnęła. Pewnie go znała. Ale kto to? Wilk podchodził coraz bliżej, aż mogłam mu się bardzo dokładnie przyjrzeć.

Był już blisko nas. Stanął przed nami patrząc się nam w oczy.
- Chin! [czyt. czin] - powiedziała Akana, jakby widziała swego syna. - Skąd ty się znalazłeś? Z Europy przecież długa droga.
- Wszystko w swoim czasie. - uśmiechnął się Chin. Powiedział to jakby recytował wiersz. Muszę przyznać, miał ładny głos. Jego głos był młody i cichy, wręcz śpiewny, ale też zarazem pełen entuzjazmu.
- Dobrze. Możemy mu zaufać. - rzekła wilczyca. Już wiem. To było hasło. - Mam ci coś do powiedzenia.
- Fuan Himei nadchodzi. - przerwał Akanie wilk. Kōsei No Ame wyglądała na przestraszoną i zdrętwiałą z zimna. - Przyjdzie za około sześć dni. Sugeruję, abyście poszły do Inferna. - dobrze wiedziałam o kogo chodzi. Akana też. Jedynie Kurayami sprawiała wrażenie zdezorientowanej.
- Kto to? - spytała Kōsei No Ame.
- Wszystko w swoim czasie... - odpowiedział na to Chin. Kurayami przyglądała mu się.
- Lecz za to ja mogę powiedzieć. - powiedziałam spokojnie. Basior uśmiechnął się do mnie. Tak bardzo przypominał mi Hitachi'ego...
- Widzę, że nie jest ci ciepło, Kōsei No Ame. - wtrąciła Akana. - Wyczarować pole siłowe, w którym jest cieplej? I po pierwsze nie ma wiatru.
- Nie trzeba. Choć w sumie, poprosiłabym. - Wilk Pierwszy wyczarował pole siłowe. W środku śnieg stopniał, a przemarzniętej waderze zrobiło się cieplej. Gdyby ktoś nas szpiegował przez pole siłowe nic by nie słyszał. Pewnie dlatego Akana to zrobiła.
- A więc Inferno to jeden ze smoków. - rzekłam.
- Ja jeszcze coś wtrącę. - przerwał Chin. - Jeden z najpotężniejszych smoków. I najgroźniejszych.
- Nie wszystkie smoki są takie same jak Seishin. Dzikie smoki są o wiele bardziej niebezpieczne, a nawet ich magia jest potężniejsza.
- Czyli mamy zapytać jednego z najgroźniejszych smoków o pomoc?
- Mniej więcej tak to wygląda - powiedział wilk.
- Wiem, że to brzmi głupio, ale już obchodziłam się ze smokami. Jeśli będziemy ostrożne...
- Ostrożni. - poprawił mnie basior. - Ja też idę.
- Jeśli będziemy ostrożni wszystko się uda.
- A co będę musiała konkretnie robić? - zapytała znów wadera.
- O tym powiemy później. Musimy już ruszać. - odparła Akana i po chwili pole siłowe zniknęło.
Zaczęliśmy iść zachód, ze strony, z której przyszedł Chin. Właśnie tam mieszka Inferno.
- Jak się nazywasz? - spytał wreszcie Chin.
- Ayane Sakura. Wilk magiczny czystokrwisty. - powiedziałam z powagą.
- O! Z watahy Aroona? Ja wilk magiczny nieczystokrwisty, z Europy. - odparł rogaty basior. - Nigdy nie miałem takich zaszczytów jak wataha Wilka Pierwszego. Choć w sumie, uczyła mnie Akana, co też jest zaszczytem. A czy znasz Noriko Sayuri? Rok temu spotkałem ją, był to wilk magiczny też z watahy Aroona, ale uciekła po pewnym wydarzeniu. Nie chciała mi powiedzieć, jakim. - gdy powiedział to niemal nie zemdlałam ze zdziwienia. Moja matka żyje? I jeszcze zna Chin'a? To zbyt piękne, aby było prawdziwe... Ale jednak. Odróżniał rzeczywistość od fikcji.
Uśmiechnęłam się.
- I ja też ci nie powiem. - odparłam z uśmiechem, niemal większym od sztucznego uśmiechu z amuletu. Tak się cieszyłam, że moja matka żyje. Chociaż jedna osoba z mojej wielkiej rodziny.
Teraz nie czas się cieszyć z takiego błahego powodu. Nie wiadomo czy przeżyję spotkanie z Fuan Himei.
Ale nie będę myśleć pesymistycznie. Myślę realistycznie. Może przeżyję, może nie... Nie wiadomo. Mój uśmiech zbledł i stał się normalnym wyrazem twarzy.
Choć przeszliśmy mało, zobaczyłam wielki głaz, który wyglądał jak okrągła, kamienna ściana. Tylko z jednej strony znikała.
- Chodźcie. - krzyknęła Akana. Nie szliśmy w razem w grupie, lecz jakby w rozsypce. Były duże odległości pomiędzy nami. Jedynie Chin szedł w miarę blisko mnie. - Tu będziemy ćwiczyć magię.
- I się jej uczyć. - powiedziała dumnie Kōsei No Ame.
Weszliśmy do środka. Było tam ciepło, jak we wiosnę i rosły tam ładne, wielobarwne kwiaty.
- Dlaczego tu nie ma zimy? - spytała zaciekawiona Kurayami.
- To jedno z miejsc świętych. - wytłumaczyła Akana. - Lecz nie jest bardzo ważne, ale po prostu odporne na magię niszczącą.
- No dobrze, Kōsei No Ame. Zaczynamy naukę. - rzekłam. - Magii, oczywiście.

<Kōsei No Ame?>

Od Don'a Lu

*
Chin podróżował niewidzialny. Od czasu do czasu ćwiczył swą magię na nasionach, drzewach lub innych dostępnych rzeczach. Czasem szedł pieszo, czasem latał. Lecz jak latał, jest to tajemnicą.
- Miałem wrażenie, że przed chwilą nic tam nie rosło...- wymamrotał  pewien głos.
"Chinie, dlaczego używasz magii na terenach zasiedlonych? Już cię ktoś zauważył!" - myślał w tej chwili niewidzialny basior. - "Dobra, jak już ktoś to zauważył to muszę być widzialny. Lecz muszę kłamać..."
- Pomocy...- wyjąkał basior leżący na ziemi z zakrwawionym skrzydłem.
- Witaj, jestem... - Chin po krótkim namyśle wymyślił "swoje" imię. Umiał dobrze kłamać. - Daichi [czyt. Daiczi], młody dwuipółletni wilk. Słyszałem, że mam w czymś pomóc.
- Skrzydło... Zostałem zaatakowany przez pewnego... - szeptał czerwony basior. - Juana.
- A twoje imię? - wilk z porożem chciał się dowiedzieć.
- Don Lu... - powiedział niemal bezgłośnie.
- Dobrze, już ci opatrzę skrzydło. Poczekaj chwileczkę, muszę wziąć potrzebne do tego rzeczy... - Daichi (choć tak na prawdę Chin) poszedł za duże drzewo i stał się przezroczysty dla pewności. Wyczarował kwiat i miseczkę, a potem szybko zrobił z tego zimny wywar, i ulepszył jego działanie czarem. Zerwał spory kawałek kory z pobliskiego drzewa, a później zanurzył go w toniku.
Znów był widzialny. Przyszedł z miseczką, w środku z wywarem i korą.
- Skąd?... - nie dokończył pytania Don Lu, bo mu przerwano.
- Ci... Ci... Jesteś zmęczony, więc oszczędzaj siły. - Chin za skarby nie chciał wyjawić skąd to się wzięło, bo dobrze wiedział o co chciał spytać Don Lu, a nie lubił kłamać (choć czasem musiał). Potem płaty kory ułożył ładnie na skrzydłach i wlał do ust basiora tonik.
- Lepiej? - zapytał Daichi.
- O wiele. Jakbym nie miał żadnej rany, a energii też mam więcej. - odpowiedział basior.
- To dobrze. Ja już będę zmykać, a przy okazji może poszukam tego Juana. Do widzenia!
- Do widzenia! - odkrzyknął Don Lu, jak rogacz odchodził. Chin zauważył jeszcze, że przyszły do niego szczenięta i o czymś rozmawiali.
- Uff... - odetchnął Chin, gdy już nie widział Don'a Lu i jego potomstwa. Teraz poszedł w stronę Akany. Dobrze wiedział co ma jej powiedzieć i gdzie ona jest. Stał się niewidzialny i szedł dalej.

* Opowiadanie pisane przez właścicielkę bloga, lecz Chin nie jest jeszcze w watasze, a występuje w opowiadaniu Don'a Lu, dlatego to opowiadanie ma tytuł "Od Don'a Lu". Jest też ono napisane z punktu nieznanego narratora, jak w większości powieściach. Mam zgodę właścicielki tego basiora.

Od Don'a Lu

Zrobiłem sobie wycieczkę ze szczeniakami. Pomogłem im przedostać się przez rzekę. Gdy wylądowaliśmy na ziemi popędziły do drzewa wiśni. Karolina próbowała wspiąć się na pień. Powiem, że bardzo dobrze jej szło. Doszła do gałęzi z wiśniami. Potrąciła łapką i spadło 4. Sydney od razu zaczął jeść jedną. Zrobił kwaśną minkę i wypluł.
- Kwaśne? - zapytałem i zjadłem jedną po czym zrobiłem kwaśną minę
Karolinka miała problem z zejściem. Prawie spadła, ale ją złapałem.
- Jeju! Prawie zawału przez ciebie nie dostałem! - powiedziałem
Córka spojrzała na mnie. Miała niewinne oczka.
- Już, już...- przytuliłem Sydneya i Karolinę - Chodźcie do lasu.
Spacerowaliśmy. Doszliśmy do kamiennych wrót. Szczeniaki przyglądały się z ciekawością. Laura opowiadała mi jak wygląda to miejsce jesienią. Zimą wyglądało lepiej. Przeszliśmy przez wrota i znaleźliśmy się w dziwnym miejscu.
Nagle zauważyłem młodego basiora.
- Jestem Juan. Znasz taką czarną waderę z grzywką? Chciałbym się zemścić.
- Jest moją partnerką. - powiedziałem
- Czyje to szczeniaki? - zapytał
- Moje i Laury.
- Ta wadera to Laura? Ta Luna?
- To jej przezwisko.
Nic nie mówił. Chwilę potem skoczył na przerażone szczeniaki.
- Stój! - krzyknąłem i stanąłem mu na drodze
Zaatakował mnie. Nie wiem kto wygrał. Wygrana nie zasłużyła się ani mnie ani jemu. Gdy wstałem miałem zakrwawione skrzydło.

Nogi miałem słabe. Nagle zobaczyłem drzewo.
- Miałem wrażenie, że przed chwilą nic tam nie rosło...- wymamrotałem.
To był basior z porożami. Miał szary kolor futra.
- Pomocy...- wyjąkałem przewracając się

C.D.N.

Od Laury

Don Lu ciągle był przy mnie. W końcu zrobiło mi się lepiej.
Kilka miesięcy potem:
Byłam w jaskini. Płomyk ciągle powtarzał: "martwię się o ciebie, zostań w domu ja coś upoluję". W końcu znudziło mi się czekanie i zaczęłam czytać. W tej księdze było coś o kamieniach suloku, ale pod nazwą: "dziesięć magicznych kamieni Fuan". Okazało się, że nie są one związane z suloku (jako zwierzęta), ale są czymś całkiem innym. Podobno jak zbierze wszystkie w "Mrocznej Jaskini Fuan" posiądzie się moc, która zniszczy każdego i wszystko. Ja nie chciałam tej mocy, ale pewnie Kayne chciała. Na dole strony było napisane drobnym odwróconym do góry nogami drukiem: "Do ostatniego kamienia może się dostać tylko jedna z dwóch wader: Umbrae i Luna. Są to przezwiska imion wader Kayne i Laury." Osłupiałam. Musiałam znaleźć ten kamień przed Kayne, bo zrobi coś okropnego. Spojrzałam na moją łapę, na której krwią było napisane: "Laura" i jeszcze coś po łacińsku. Chciałam zapytać się kogoś czy coś wie. Nagle przyfrunął Lu z sarną, a ja zaczęłam zwijać się z bólu. Płomyk zrzucił z siebie zdobycz i pobiegł do mnie.
- Co się stało! - powiedział.
Nagle zaczęłam rodzić. Pierwsza była słodką waderą podobną do mnie. Potem był basior ze oczkami Dona Lu.
- Jak ich nazwiemy? - powiedziałam.
- To będzie Sydney. Moja mama zawsze chciała, aby mój syn nazywał się tak. - powiedział Lu.
- On wygląda jak mój brat...- wymamrotałam.
- A ta mała psotka gdzie jest?
Zauważyłam za sobą, że moja córeczka wspina się po ścianie skały.
- Psotka? - zapytałam.
- Nie. Karina. - powiedział Płomyk.
- Może Karolina? Tak się nazywała moja babcia. Miała podobne kolory futerka, tylko zamiast niebieskich miała granatowe plamki. - powiedziałam.
Płomyk uśmiechnął się i przytulił mnie. Szczeniaki po chwili się dołączyły.

C.D.N.

Laura urodziła szczenięta!

Wilk Laura urodził szczenięta! Ich wyglądy i dane znajdziecie w zakładce "Pary i potomstwo".

Hitachi stacza walkę z Iluveite...

Wilk Hitachi stacza walkę z Iluveite i... przegrywa :( Zostają mu odebrane 20 monet. Zapraszam do dalszych walk i życzymy szczęścia.

Od Kōsei No Ame

Przez chwilę stałam nieruchomo. Starałam się wszystko poukładać w całość, zrozumieć, jednak nie potrafiłam...Śmierć Chi i podobieństwo Ayane do mojej matki były wręcz nie do wyjaśnienia.
- To co ciebie tak dręczy? - spytała mnie w pewnym momencie Sakura.
- Znowu musimy iść do jaskini? - jęknęłam, bo nie chciałam, by Akana usłyszała, co mówię waderze.
- Możesz to tu powiedzieć. Akana nie będzie słuchać.
- No więc, przypominasz mi moją... - zaczęłam, ale przerwało mi... drzewo?
Nie byłam pewna, bo to coś rosło w niesamowitym tempie.
„Uff, jak dobrze, że nie zdążyłam jeszcze tego powiedzieć.”, pomyślałam dochodząc do wniosku, że ktoś pojawił się w pobliżu. Ze zdumieniem wpatrywałam się w roślinę. Nie chciało mi się wierzyć w to, co widziałam.
- Nie, to nie były wrota do Watahy Cienia. Do niej się idzie o wiele dłużej. - oznajmiła Sakura.
Dopiero teraz spostrzegłam wilka, którym okazał się Hitachi.
- To... Był Hitachi? - spytałam oszołomiona ze zdziwienia.
- Tak. Hitachi zna jedną dziedzinę magii. - odpowiedziała wadera.
- Czy tylko ja nie znam magii? - wybąkałam zawiedziona.
- Nie. Tylko Hitachi zna magię.
Nie będę ukrywać - po tych słowach mi ulżyło.
- A co z tą magią? Może zaczniemy jej się uczyć? Przepraszam - ja zacznę jej się uczyć.-powiedziałam ożywiona.
Moją uwagę przez chwilę przykuł basior rozmawiający z Akaną, ale nie wsłuchiwałam się w to, co mówili, bardziej zastanawiało mnie nagłe zniknięcie drzewa. Po chwili wilk odszedł i znów pozostała nasza trójka. Ponownie skierowałam wzrok na Ayane, która oznajmiła:
 - To zacznijmy naukę. Magia ci się przyda.
- Pierw nauczę się kosmosu. Lub nie, może duszy. - zaczęłam się wahać.
- Zdecyduj. Nie mamy dużo czasu. Choć sądzę, że bardziej przyda ci się dziedzina magii duszy, wybierz lepiej kosmos. Niektóre wilki uczące się magii duszy później miały problemy psychicznie.
Hmm, muszę przyznać, że to mnie zaskoczyło.
- To wolę dziedzinę kosmosu. - stwierdziłam szybko, jednak ciekawość musiała się również odezwać - A jakie konkretnie problemy?
- Wolały przebywać w świecie zmarłych, praktycznie żyły tam, a nie tutaj, niektóre winiły się za śmierć kogoś, ponieważ za często bywały z duchami i wmawiały sobie, że to ich wina, choć nawet nie miały nic z tym wspólnego. Inne jeszcze chciały popełnić samobójstwo, bo nie zawsze mogły się widywać ze swoimi bliskimi, którzy już zmarli. Kolejne wilki zabijały innych - jednym słowem jest wiele różnych przypadków. Coś chcesz jeszcze wiedzieć o dziedzinie duszy?
„No nieźle...”, pomyślałam.
- Nic, na razie. A przynajmniej tyle mi potrzebne. - odpowiedziałam - Nie wiem czy kiedykolwiek chciałabym zaklinać magię duszy.
Krople deszczu z wolna poczęły zmieniać się w płatki śniegu. Wkrótce cała okolica pokryła się białą kołderką. Uwielbiałam zimę odkąd pamiętam, czułam się z nią związana, być może poniekąd przez kolor mojej sierści. Mimowolnie uśmiechnęłam się. Nabrałam sił i optymizmu. Chciałam zrobić wszystko co w mojej mocy i pomóc jak tylko się zdoła w walce z Fuan Himei. Teraz kiedy było wszędzie biało, zaczęłam się uspokajać, zyskiwałam doskonały kamuflaż. Zaczęło mi się robić nieco chłodno, jednak starałam się na to nie zważać.
- Może znajdziemy inne miejsce na naukę magii.- spytała wadera.
- Nie, śnieg mi nie przeszkadza.- oznajmiłam pomimo że zaczęłam się trząść.
Spoglądałam na zachód, z którego wiał wiatr. Miałam wrażenie, że tereny, które się tam znajdowały wołały mnie swoją tajemniczością, powtarzając ciągle słowa: „Chodź, chodź, chodź...”.
W krzakach coś zaszeleściło. Nie wiedziałam co to było, jednak nie czułam strachu. „Może to znowu Hitachi?”, pomyślałam...

C.D.N.

Od Hitachi'ego

Gdy Akana mnie odprawiła, postanowiłem iść do siebie. Moje skrzydła prawie się zrosły, ale do tego czasu musiałem wspinać się po skalnej półce. Gdy wchodziłem do jaskini, śnieg prawie zasypał wejście. Pomyślałem, że to jakaś śnieżyca!
Gdy już byłem w jaskini, zacząłem zastanawiać się, czy można nauczyć się magii lodu. Wyjąłem moją księgę i rzeczywiście, widniał tam rysunek płatka śniegu. W sumie, to nawet chciałbym się nauczyć tej dziedziny, ale wolę uczyć się magii ziemi. W końcu przydałoby się przejście do mojej jaskini, bo teraz, zimą, będę musiał się odkopywać.
Zapytałem sam siebie, czy może nie spróbować samemu nauczyć się magii ziemi. Nie zajmowałbym czasu Sakurze i może mógłbym wymyślić jakiś inny czar. Ale... Najpierw musiałbym poznać historię tej dziedziny. Spojrzałem na księgę. Przecież musi być sposób na odczytanie run bez pomocy wilka magicznego! Zastanowiłem się przez chwilę, patrząc na litery w książce. To jest... Odwrócone pismo lustrzane!
Wyczarowałem kwiat, tak błyszczący, że wyglądał jak lustro, uczepiłem się korzeni wystających ze sklepienia i zacząłem czytać. Nagle usłyszałem trzask. Ktoś tu wszedł i spadł...

<Ktokolwiek?>

Wataha otwarta i nowinki :D

Wataha uaktualniona wraz z nowinkami! Jak zauważyliście, ma teraz całkiem nowy, zimowy wygląd i odnowione logo - to nie wszystko! Od dziś do końca grudnia jest nowa dziedzina magii do nauczenia i nowa moc dodatkowa pasująca do niej. Nie powiem Wam, jaka to. Sami zobaczcie ;) Oprócz tego przygotowałam dwa konkursy. Pełne opisy jest w zakładce "Zimowe konkursy". I dodatkowo w mikołajki (w języku wilków: Śnieżynki) każdy wilk dostaje po 15 magicznych kamieni, a 24 grudnia dostaje 30 magicznych kamieni. No cóż, to chyba tyle. Mam nadzieję, że się ucieszycie :) Jeśli macie jakieś nowe pomysły, piszcie do mnie na howrse lub doggi.
P.S. Pamiętajcie, że w opowiadaniach też jest zima c;
Pozdrawiam
Właścicielka watahy
Megii22

Legenda o zimowych świętach

Wilki nie świętują Bożego Narodzenia jak my. Obchodzą podobne święto zwane Zimowymi Świętami. Prezentów nie przynosi św. Mikołaj, tylko Śnieżny Wilk. Oto oryginalna legenda o Zimowym Wilku, którą przekazywano z pokolenia na pokolenie nowym wilkom (a nawet przekształcano ją już wiele razy). Ale teraz opowiedziana zostanie pierwsza, rozpowszechniona legenda.

Dawno temu, w czasach pierwszych wilków magicznych żyła pewna wadera o imieniu Evana. Niewiele wilków zna jej płeć, a zwłaszcza imię, niektóre myślą nawet, że był to basior i jego prawdziwe imię to Śnieżny Wilk. Pochodziła ona z Europy, nie z Azji skąd Wilki Pierwsze. Lecz legenda o nie rozpowszechniła się nawet w Azji. Była magicznym wilkiem nieczystokrwistym, ojcem jej był wilk zwykły, a matką wilk magiczny. Zaklinała dziedzinę magii lodu. Rozwinęła magię lodu do nowego etapu, stworzyła ponad sześć nowych czarów. Lecz za bardzo się rozpędziła. Nie jadła, nie spała przez nią. Była w niej biegła, nie popełniała nawet błędów w czarach. Wręcz jej serce pokrył chłód - było surowe i prawie bez uczuć. Niektóre wilki mówią, że jej fioletowe oczy stały się śnieżnobiałe i stworzyła sobie skrzydła ze śniegu. Aż w końcu wywołała wielką śnieżycę na prawie całą Europę, mimo że była jeszcze wczesna jesień. Inni powiadają, że tak powstała zima. Biedne rodziny wilków umierały z zimna i głodu, ponieważ nie zebrały jeszcze zapasów na zimę, i drewna na opał. Zwykłe wilki zaczęły się wyprowadzać do Azji, a inne próbowały tylko to jakoś przeżyć. Evana nie wytrzymała tego. Serce Śnieżnego Wilka się rozpuściło i zmiękło. Jej jedno oko, jak niektórzy opowiadają stało się znów fioletowe. Mimo, że nie potrafiła odczarować potężnego śniegu, to każdemu cierpiącemu wilkowi podarowała prezenty. Zawiesiła na niemal wszystkich drzewach iglastych za pomocą magii pierniczki i laski cukrowe, a na górze choinek postawiła latarnię. Do każdego domu podarowała drewno i po jednej kaczce. Wilkom szczególnie potrzebującym podarowała im inne drobiazgi potrzebne w życiu. A do każdego z tych prezentów przyczepiała karteczkę. Ponoć zawartość pierwej karteczki brzmiała tak:
"Abyście zdrowi byli i głodu nie cierpieli daję Wam prezenty.
Pierniczki - na rozgrzanie ambicji
Laski cukrowe - na osłodzenie życia
Drewno - na rozpuszczenie serc
Latarnia - no oświetlenie drogi życia"
Każda karteczka podobna była do tej. Pisały w niej życzenia i spis prezentów, w którym napisane były co mają zrobić. W końcu pisanie świątecznych życzeń stało się tradycją.
Evana więcej nie bawiła się magią lodu i używała jej tylko koniecznie. Lecz nie mogła na nic poradzić - zima utrwaliła się i była mocna jak co roku. Na szczęście dawała rodzinom prezenty, aby mogły przetrwać.
I tak powstały Zimowe Święta. Każdy świętował w zimę, bawił się i najadał do syta. Robili wielkie ogniska i tańcowali do rana. Aż w końcu każdy był przyszykowany do Zimowych Świąt. Evana nie musiała dawać już prezentów - oni sami sobie je dawali. Ta legenda przetrwała i jest opowiadana do dzisiaj. Wmawiane jest małym wilczkom, że prezenty od nich są od Śnieżnego Wilka.

Od Ayane Sakury

Hitachi po oznajmieniu, że Chihejsen zmarła, poszedł w stronę swojego domu. Kōsei No Ame zaczęła o czymś głęboko rozmyślać, lecz ja nie chciałam jej czytać w myślach.
- To co ciebie tak dręczy? - spytałam.
- Znowu musimy iść do jaskini? - jęknęła Kurayami.
- Możesz to tu powiedzieć. Akana nie będzie słuchać.
- No więc, przypominasz mi moją... - rzekła wadera, lecz nagle coś jej przerwało.
Nasz krótki dialog przerwało rosnące (w błyskawicznym tempie) drzewo. Chyba ktoś szpiegował nas lub podążał w naszą stronę. Zza drzewa wyłonił się wilk. Był to Hitachi. Przeczytałam w jego myślach. Twierdził, że już jest blisko terenów innej watahy.
Kurayami (choć teraz nie wiem, czy powinnam ją teraz tak nazywać) rozdziawiła pysk. Ja, jak zarówno Akana nie byłam zdziwiona. Basior zarumienił się z wstydu i chciał uciec, lecz Akana stanęła mu na drodze. Stał jak zahipnotyzowany.
- Nie, to nie były wrota do Watahy Cienia. Do niej się idzie o wiele dłużej. - oznajmiłam. Kōsei No Ame dopiero teraz zauważyła basiora.
- To... Był Hitachi? - spytała nie kryjąc zdziwienia.
- Tak. Hitachi zna jedną dziedzinę magii. - odrzekłam.
- Czy tylko ja nie znam magii? - zapytała zawiedziona.
- Nie. Tylko Hitachi zna magię.
- A co z tą magią? Może zaczniemy jej się uczyć? Przepraszam - ja zacznę jej się uczyć.

***

Akana zagrodziła mu drogę. Hitachi, znów sparaliżowany strachem patrzył w oczy wilczycy.
- Nic się nie stało. - powiedziawszy to Akana, zaczęła szeptać bezgłośnie słowa po smoczemu. Tupnęła nogą i spojrzała na świeżo wyrośnięte drzewo. Drzewo nagle jakby się rozpadło. Zamieniło się w wielką stertę jesiennych liści.
- Dasz radę. Przezwyciężysz ten strach. Niestety, zapomniałam jak przestać emanować tą dziwną energią, ale ty to pokonasz. - po tych słowach Hitachi potrząsnął głową i odzyskał panowanie nad sobą.
- Przepraszam. Bardzo przepraszam. Nie wiedziałem, że to nasiono było... - spojrzał w miejsce, w które przed chwilą wyrosło drzewo, lecz dzięki magii Akany już zniknęło.
- Nie pamiętasz?
- Coś kojarzę... - szepnął wilk, jakby sam do siebie. Zaczął szperać w swojej głowie, dopóki nie znajdzie sytuacji, w której świeżo wyrośnięta roślina nagle zniknęła. - Wiem! Lecz wtedy nie pamiętałem ze szczegółami, mój umysł był wtedy zamglony, ale po długich namysłach, wreszcie sobie przypomniałem.
- Możesz już odejść. I postaraj się nie przychodzić. - postanowiła Akana. Hitachi poszedł swobodnym krokiem, z podskokami w stronę swojego domu.

***

 - To zacznijmy naukę. Magia ci się przyda. - oznajmiłam. Musi się nauczyć magii jak najszybciej. Jeśli Fuan Himei zauważy, że Akana nie jest już posągiem może przyjść ponownie stoczyć z nią walkę - a nam pisane jest jej pomagać. Mówiąc to, zauważyłam że Hitachi już poszedł.
- Pierw nauczę się kosmosu. Lub nie, może duszy. - zastanawiała się Kōsei No Ame.
- Zdecyduj. Nie mamy dużo czasu. Choć sądzę, że bardziej przyda ci się dziedzina magii duszy, wybierz lepiej kosmos. Niektóre wilki uczące się magii duszy później miały problemy psychicznie.
- To wolę dziedzinę kosmosu. - stwierdziła Kurayami. - A jakie konkretnie problemy?
- Wolały przebywać w świecie zmarłych, praktycznie żyły tam, a nie tutaj, niektóre winiły się za śmierć kogoś, ponieważ za często bywały z duchami i wmawiały sobie, że to ich wina, choć nawet nie miały nic z tym wspólnego. Inne jeszcze chciały popełnić samobójstwo, bo nie zawsze mogły się widywać ze swoimi bliskimi, którzy już zmarli. Kolejne wilki zabijały innych - jednym słowem jest wiele różnych przypadków. Coś chcesz jeszcze wiedzieć o dziedzinie duszy?
- Nic, na razie. A przynajmniej tyle mi potrzebne. - odpowiedziała mi wadera. - Nie wiem czy kiedykolwiek chciałabym zaklinać magię duszy.
 Lekki, nieprzeszkadzający nam deszczyk powoli zamieniał się białe śnieżynki. Jasny puch po chwili pokrył częściowo ziemię. Wiatr natężył się i zaczął mocno wiać.
- Może znajdziemy inne miejsce na naukę magii. - rzekłam, zauważając drżącą z zimna Kōsei No Ame.
- Nie, śnieg mi nie przeszkadza.- stwierdziła trzęsąca się wilczyca. Spoglądała na zachód. Chyba jedynie tamtych terenów watahy nie odwiedziłam.
Coś szeleściło między krzakami ze strony, w którą spoglądała Kurayami. Była to postać wielkości wilka. Zauważyłam poroże. Czyżby znów Hitachi?

C.D.N.

Laura zachodzi w ciążę!

Wilk Laura zachodzi w ciążę z wilkiem Don Lu! Ma Kwiat Krótkiej Ciąży, więc będzie ona trwała tylko jeden dzień. Ma też Bonus Płodności, więc może wybrać ilość szczeniąt i ich płeć.

Wataha została zawieszona

Ze smutkiem zawiadamiam, że od dnia dzisiejszego (6 listopada 2014) do 1 dnia grudnia lub 11 listopada wataha zostaje zawieszona z powodu braku czasu. Mam nadzieję, że nie sprawi to Wam większych kłopotów.
Z poważaniem
Założycielka watahy
Megii22, inaczej Sakura

Od Don'a Lu

Laura i Bueno długo nie przychodziły. Poleciałem w stronę lipy i zacząłem czytać książkę. Nagle usłyszałem, że ktoś wspina się po pniu. Wychyliłem głowę i zobaczyłem Laurę. Wziąłem ją na plecy i polecieliśmy na wyspę do jaskini. Po spędzonym czasie z Laurą wyfrunąłem z jaskini. Rano chyba przez 3 godziny spacerowałem z Laurą. Poszliśmy nad wodospady i zrobiliśmy piknik. Było tam pięknie. Po chwili ciszy Laura odezwała się:
-Pięknie tu, prawda? - przytuliła się do mnie
-Nie tak pięknie jak ty. - powiedziałem zarumieniony
-Płomyk? - zapytała
-Co się stało?
-Zawsze chciałam ci to powiedzieć...- nie dokończyła, bo jej przerwałem
-Czekaj, pozwól, że ja dokończę. - powiedziałem
-Tak? - zarumieniła się
-Kocham cię bardziej niż jaką kolwiek waderę w życiu. Czy zostaniemy parą?
-Oczywiście! - krzyknęła tak, że chyba wszyscy słyszeli
Pocałowałem Laurę. Długo tam siedzieliśmy. To były najpiękniejsze momenty w moim życiu. Cieszę się, że Laura odwzajemnia moje uczucia. Kocham ją bardzo. Myślę, że będziemy dobrą parą.

C.D.N.

Od Laury

Byłam szczęśliwa, że się udało. Bueno też postanowiła wrócić do swojego domu po przygodzie. Czeka nas jeszcze wyprawa do grobu mojego brata. Mam nadzieją, że Płomyk dalej czeka. Teraz ma nadejść ten moment. To ma być moja (zresztą nie pierwsza) randka z Don'em Lu. Przybyłam nad rzekę i nie używając czarów przepłynęłam ją. W jaskini nikogo nie było. Tym razem używając czarów szybko przedostałam się na stały ląd i biegłam w stronę lipy. Szedł tam jakiś inny szary basior. Nie zwracając uwagi biegłam dalej. Tam była lipa. Wspięłam się, ale Płomyk mnie zauważył, wziął na plecy i polecieliśmy na wyspę. Tam weszliśmy do jaskini.
Wyszłam z jaskini patrząc jak Lu odlatuje. Zostałam w jaskini sama. Nadszedł czas na odpoczynek. Przespałam się i rano chyba przez 3 godziny spacerowałam z Płomykiem. Poszliśmy nad wodospady i zrobiliśmy piknik. Było tam pięknie. Nikt się nie odzywał, więc zaczęłam rozmowę:
-Pięknie tu, prawda? - przytuliłam się do Dona Lu
-Nie tak pięknie jak ty. - powiedział zarumieniony
-Płomyk? - zapytałam
-Co się stało?
-Zawsze chciałam ci to powiedzieć...- nie dokończyłam, bo Lu mi przerwał
-Czekaj, pozwól, że ja dokończę. - powiedział Don Lu
-Tak? - zarumieniłam się
-Kocham cię bardziej niż jaką kolwiek waderę w życiu. Czy zostaniemy parą?
-Oczywiście! - krzyknęłam tak, że chyba wszyscy słyszeli

C.D.N.

Laura stacza walkę z Kayn i...

Wilk Laura stacza walkę z Kayn i...wygrywa! Dostaje 30 magicznych kamieni i Bonus Smoka.

Od Kōsei No Ame C.D. Ayane Sakura

- Prawie zapomniałam. - powiedziała Sakura zerkając na amulet-Proszę.
Kiwnęłam przecząco głową.
- Nie, nie chcę. - odparłam, po czym zwróciłam wzrok ku ziemi i zaczęłam zawzięcie się jej przyglądać - Mi ten amulet wcale nie przynosi szczęścia. A ci się ono przyda.
- Lecz, to twoja własność. Nie chcę brać czegoś tylko na własną korzyść.
- Ale... - szepnęłam i spuściłam głowę - Mi go ukradną. A potem Taiyō wymyśli coś, aby miał też pożytek dla niego. Weź go sobie. Od teraz jest twój. - oznajmiłam z niepokojem.
- Wilki zwykłe nie umieją "naprawiać" magicznych przedmiotów, a zwłaszcza Wilków Pierwszych. Dostałaś to jak mówisz, od matki. A z pewnością chciałaby, żeby był tylko twój. Może masz dużo z nim wspólnego, a o tym nie wiesz. - poważnie stwierdziła Ayane Sakura.
Nie mogłam już wytrzymać. Tego było za wiele... Łzy gwałtownie napłynęły mi do oczu. Wspomnienie mojej matki nie dawało mi spokoju, a to, co miało wtedy miejsce... Nie chciałam, żeby Sakura znalazła się w podobnej sytuacji; tak bardzo mi przypominała mamę-to opanowanie, wzrok, charakter. Ayane była obecnie najbliższą mi wilczycą (nie wiem, czy moja matka przeżyła to, co miało miejsce kilka lat temu, a do Chi straciłam zaufanie). Niestety-pojedyncze krople zaczęły wypływać z moich oczu.
''To łzy? Płacz? Jakie to uczucie?”, myślałam ''Ostatni raz czułam się tak, kiedy dostałam ten amulet...”
- Nie mogę pozwolić, abyś ty umarła. Ja jak umrę nic się nie stanie. Nie mam potężnej mocy jak ty. A jak przyjdzie Fuan Himei i rzuci zaklęcie, żebyś zginęła, to ja nie pomogę Akanie. - teraz zalałam się łzami, jednak nie płakałam głośno. Wydawało mi się, że mówię strasznie szybko - A jak ona umrze nastąpi tyrania Fuan. I kto wie, czy potem nie zawładnie myślą o zniszczeniu świata?!
- Wymyśliłaś najgorszy możliwy scenariusz. Nie myśl tak pesymistycznie. - stwierdziła wadera - Czy dręczy Cię jakaś myśl?
- Szczerze? Tak.
Już miałam opowiedzieć Sakurze całą historię, ale Akana z Hitachi'm przerwali nam.
 - Zdążyłeś ją poznać? - wilczyca zwróciła się do Hitachi'ego.
- Tak, poznałem Akanę. - odrzekł basior.
- To dobrze... - wadera chciała coś jeszcze dodać, ale przerwałam jej.
- Czy Chihejsen nic nie jest?
- No właściwie... - basior wahał się - To zginęła. Przykro mi, ale jest już w świecie zmarłych. Starałem się jak mogłem.
Ogarnęła mnie ciemność, czułam przeszywający żal i pustkę. Osoba, którą znałam od dzieciństwa...nie żyje. Zaczęłam chwiać się na łapach. Zrobiło mi się niedobrze... Nie miałam sił płakać; było mi wszystko jedno. Owszem Chi była gotowa mnie zabić, ale nie chciałam jej śmierci. Próbowałam podziękować Hitachi'emu za jego starania, ale nie byłam w stanie wypowiedzieć słowa. Musiałam zachować zimną krew, zapytać się basiora jak to odebrał... nie chciałam, aby obwiniał się o jej śmierć; Chi przez ostatnie dni była dla niego bardzo bliska... Pragnęłam, aby okazało się, że to tylko sen, że zaraz się z niego obudzę, jednak niestety...to były smutna prawda...
Basior odwrócił się i odszedł.

Od Laury C.D. Don Lu

Przeszłyśmy z Bueno już dużo, ale postanowiłam zawrócić do mojej jaskini.
-Dlaczego zawracasz? - zapytała
-Potem ci powiem. - odpowiedziałam
Przez drogę do mojego domu byłam zamyślona. Ciągle myślałam o jednym: "Dlaczego nikt nie zorientował się, że mam urodziny, a przynajmniej Płomyk?"
-Już jesteśmy przy rzece. Nie chce mi się pływać, ale...- powiedziała Bueno
Zamyśliłam się, powiedziałam zaklęcie i woda sama zrobiła nam przejście.
-Chce ci się chodzić? - zaśmiałam się
-Ha, ha, ha. - powiedziała Nutella z małym uśmiechem
Wyczuwałam, że w głębi się śmieje. Gdy byłyśmy przed jaskinią Bueno mnie zagadała:
-Dlaczego tu wróciłyśmy?
-Zapomniałam zabrać figurki, którą kiedyś dała mi Kayne. - powiedziałam
-Po co nam ona? - odezwała się Bueno po chwili ciszy
-Powiedziała mi, że jak będę miała kłopoty mam powiedzieć do figurki nasze dwa "drugie imiona".
Wtedy wyszedł Płomyk cały w skowronkach.
-Luna, kim on jest?
-To mój przyjaciel. Co tu robisz? Może się przedstawisz koleżance? - rzekłam stanowczo
-Jestem Płomyk... Znaczy tak na mnie mówią! Jestem Don Lu.
-A ja Bueno. Mów do mnie Nutella.
Pokazał mi znak, który oznacza, że chce być ze mną sam. Odezwałam się do Bueno:
-Wyjdź proszę na chwilę.
Gdy zostaliśmy sami, Lu powiedział zarumieniony:
-Słuchaj, chcę ci życzyć wszystkiego naj.
Też się zarumieniłam i powiedziałam:
-Dziękuje ci. Są śliczne. Dlaczego jesteś mokry?
-To magiczne kwiaty. Rosną pod wodą i...- zasłoniłam mu usta łapą
Skupiona, ale patrząc się ciągle w jego oczy, zagubione oczy powiedziałam:
-Teraz może trochę zaboleć.
Don Lu zrobił dziwny ruch, ale po chwili powiedział podchodząc do mnie:
-Jestem suchy!
Też do niego podeszłam i chciałam go pocałować, ale Bueno przerwała ten piękny moment:
-Idziesz już?
-Jak wrócę. - szepnęłam do przyjaciela
Ruszyłyśmy w stronę stałego lądu.
-Co tam robiliście? - zapytała Bueno
-Nie ważne...- zarumieniłam się
-Czy ty się zakochałaś? - spytała szczerze
-No... Tak. Kocham go jak nikogo więcej, ale trochę się wstydzę tego powiedzieć...- oznajmiłam cicho
-Jak wrócimy z kamieniem, możesz do niego wrócić. - powiedziała
Zanim się obejrzałyśmy byłyśmy na nowym terenie watahy cienia. Tak szybko przeszłyśmy taką długą trasę. Bueno wyglądała trochę nieswojo. Zauważyłam w oddali Kayne. Szepnęłam do Bueno:
-Kryj się!
-Za ten kamień - szepnęła Bueno
-Za niedługo musimy zmierzyć się z Umbrae. Potrzebuję twojej zgody. - powiedziałam

<Bueno?>

Od Don'a Lu C.D. Laura

Zleciałem na ziemię z mojej korony wielkiej lipy. Postanowiłem polecieć na wyspę Laury. Do rzeki szedłem spacerkiem. Gdzieś za drzewami widziałem wilka jelenia zmieniającego żołądź w drzewo. Nic jednak nie zatrzyma mnie przed odwiedzeniem Laury. Miała urodziny. Chciałem dać jej bukiet niezapominajek, które najbardziej lubi. Słyszałem o niezwykłych niezapominajkach, które rosną pod wodą. Będę musiał coś wykombinować, bo nie mogę zamoczyć skrzydeł. Inaczej nie będę mógł latać przez 3 dni, albo dłużej. Niestety skrzydła długo schną. Nie lubię tego. Wtedy jest tak zimno i czuję się ciężki i gruby. Wracając do kwiatów, musiałem teraz coś wykombinować, bo woda była taka czysta, że było widać podwodną łąkę niezwykłych niezapominajek. Były niestety daleko i nie dosięgnąłbym łapą. Zauważyłem kij z dziwnym zakończeniem, który mógł się nadać. Podleciałem w tamto miejsce i próbowałem kilka wyciągnąć. Chyba coś mi nie wyszło, bo byłem cały w wodzie. Skoro już w niej byłem, zanurkowałem i chwyciłem kilka. Powiedziałem cicho do siebie:
-Dlaczego te najładniejsze wymagają tyle poświęceń!?
Popłynąłem na wyspę i udałem się do jaskini. Niestety była pusta. Poczekałem chwilę i zjawiła się Laura z koleżanką.
-Dlaczego tu wróciłyśmy? - zapytała jej koleżanka
-Zapomniałam zabrać figurki, którą kiedyś dała mi Kayne. - powiedziała Laura
-Po co nam ona? - odezwała się jej asystentka po chwili ciszy
-Powiedziała mi, że jak będę miała kłopoty mam powiedzieć do figurki nasze dwa "drugie imiona".
Wyszedłem z jaskini i je zauważyłem.
-Luna, kim on jest? - zapytała jej znajoma
-To mój przyjaciel. Co tu robisz? Może się przedstawisz?
-Jestem Płomyk... Znaczy tak na mnie mówią! Jestem Don Lu.
-A ja Bueno. Mów do mnie Nutella.
Pokazałem Laurze znak znaczący, że chcę z nią zostać sam. Laura powiedziała Bueno, żeby na chwilę wyszła.
-Słuchaj, chcę ci życzyć wszystkiego naj. - powiedziałem zarumieniony wręczając prezent
Laura również się zarumieniła. Powiedziała:
-Dziękuje ci. Są śliczne. Dlaczego jesteś mokry?
-To magiczne kwiaty. Rosną pod wodą i...- Laura zasłoniła mi usta
Skupiona, ale patrząc się ciągle w moje oczy, zagubione oczy powiedziała:
-Teraz może trochę zaboleć.
Poczułem, jak energia przechodzi moje ciało. Prawie upadłem, ale jednak skrzydła mnie uratowały.
-Jestem suchy! - powiedziałem przysuwając się do Laury
Przytuliła się do mnie, a ja również. Chyba wiem co chciała zrobić, ale Bueno nam przerwała:
-Idziesz już?
-Jak wrócę. - szepnęła do mnie
Ruszyły w stronę stałego lądu.

<Laura?>

Od Hitachi'ego C.D. Ayane Sakura, Kōsei No Ame

Postanowiłem, że zbadam tą tajemnicę, przez którą strach mnie sparaliżował. Gdy powiedziałem Kōsei No Ame, że Chihejsen nie żyje, było mi przykro. Nie dlatego, że ona nie żyje, lecz dla tego, że sprawiłem jej ból. Takie rzeczy się zdarzają. Będę miał Chihejsen na sumieniu do końca życia, którego i tak dużo mi nie zostało. Czułem to od dawna....
W końcu po prostu się odwróciłem i poszedłem do domu. Wyniosłem moje rzeczy z jaskini, przerzucając je przez przepaść. Potem przeszedłem na drugą stronę i przeniosłem rzeczy (a dużo ich nie było) pod Wiśnię. Wziąłem tą książkę o wilkach magicznych i czytałem do zmroku. W końcu rzuciłem się na jakieś drzewo z czystej chęci wyżycia się na czymś. Pogrążając się w niemym szlochu, zasnąłem.
Obudziłem się z okropnym przeczuciem, że coś zrobiłem. Ale coś... Hmm... Złego. Postanowiłem wciągnąć rzeczy na drzewo i poszedłem na spacer. Za każdym razem, widząc nasionko jakiejś rośliny, myślami sprawiałem, że rosły. Niedaleko przy wejściu na teren watahy cienia, zobaczyłem żołędzia. Całą siłą nakazałem mu stać się drzewem. Już myślałem, że coś pokręciłem, ale nagle dąb zaczął kiełkować. Nie mogłem tego opanować. Nie wiem co się stało, ale po kilku minutach stał przede mną dąb, całkiem już wyrośnięty, z gałęziami uginającymi się od ciężaru żołędzi. Zanim szczęka mi opadła, odwróciłem się i zobaczyłem Sakurę, obok niej Akanę. Za nimi stała Kōsei No Ame z rozdziawionym pyskiem. Już chciałem uciec gdy....

<Co się stało? Sakura? Kōsei No Ame?>

Od Ayane Sakury C.D. Kōsei No Ame

Zastanawiała się dość długo, patrząc zarazem we źródło. Niecierpliwie drepcząc zataczałam kółka, niemal tak małe, że wyglądało jakbym robiła je w miejscu. Widać, że wadera tego nie zauważyła.

***

Akana stała w miejscu i przyglądała się rozmowie pomiędzy Ayane i Kōsei No Ame. Widziała, jak Sakura drepcze niespokojnie w miejscu, nadal mając na sobie amulet. Co prawda, Akana nie umiała sprawić, aby zniknęła druga rysa z amuletu, która była prawie niewidoczna, ale najwyraźniej nie dotyczyła ona uśmiechu, o którym mówiła Kōsei No Ame. "Pewnie Sakura tego nie dojrzała" - pomyślała wilczyca. Zauważyła, że ktoś się przyszedł. Był to nietypowy wilk, mający na sobie rogi jelenia i skrzydła. Przypominał Wilczycy Pierwszej wilka, którego uczyła magii, lecz tamten był szary i jego rogi porastały małego rozmiaru kwiatki. Spojrzał w jej niby nieobecne oczy. Ona przypatrywała się jemu uważnie. Była skoncentrowana, choć tak naprawdę, gdy patrzyła w jego oczy przypominała sobie Chin'a [czyt. czina], jednego z jej najlepszych uczniów. Stwierdziła, że nie zniesie on bezustannej ciszy. Wadera odezwała się do niego:

- Twoje imię? - powiedziała do niego niezwykle spokojnie, wręcz niesłychanie spokojnie, że nikt nie słyszał takiego tonu.

- Hitachi... - odpowiedział szeptem i przyglądał się przepięknym oczom Akany. Wyglądał jakby chciał wyciągnął łapę, lecz jego ciało odmawiało posłuszeństwa.

- Moje imię będzie dla ciebie wiedzą konieczną? - rzekła wilczyca, ale odpowiedział jej tylko głucha cisza. - Kim jestem? Pewnie się domyślasz, a na pewno, jeżeli czytałeś pewne księgi.

Znowu cisza. Chciał z siebie wydusić chociaż jedno słowo, lecz... Nie mógł. Wyglądał na zaciekawionego, lecz też sparaliżowanego... Strachem. 

- Czy jeszcze mam jeszcze tyle mocy, że emituję tą nietypową energią Wilka Pierwszego? - zapytała, jakby do siebie, lecz całkiem przemyślanie. - Ci, którzy zobaczyli mnie jak się przemieniam w żywego wilka, lub też moja rodzina nie czują tego strachu, niesłychanego strachu, aż takiego, który paraliżuje. Też nie czują tego strachu ci, którzy rzucili potężne czary, a też ci, co mają potężną moc umysłu i opanowania. Przez to od razu wiem kogo uczyć. Lecz to dziwnie, bo w tobie drzemie moc.

***

- Już wiem. - zaczęła do mnie mówić. - Sądzę, że najlepiej zrobiłaby mi nauka dziedziny Kosmosu.
- Dobrze, myślę, że to dobry wybór. - odrzekłam. Pewnie ta dziedzina sprawi jej największą "zabawę" i szybciej ją zrozumie. - Prawie zapomniałam. - zerknęłam na amulet i zdjęłam go. - Proszę
Za to Kōsei No Ame kiwnęła głową.
- Nie, nie chcę. - odparła kiwając powoli głową i przechylając wzrok na ziemię, głęboko się przypatrując. - Mi ten amulet wcale mi nie przynosi szczęścia. A ci się ono przyda.
- Lecz, to twoja własność. Nie chcę brać czegoś tylko na własną korzyść.
- Ale... - szepnęła wadera i spuściła głowę. - Mi go ukradną. A potem Taiyō wymyśli coś, aby miał też pożytek dla niego. Weź go sobie. Od teraz jest twój. - oznajmiła szybko i niespokojnie, jakby się czegoś obawiając.
- Wilki zwykłe nie umieją "naprawiać" magicznych przedmiotów, a zwłaszcza Wilków Pierwszych. Dostałaś to jak mówisz, od matki. A z pewnością chciałaby, żeby był tylko twój. Może masz dużo z nim wspólnego, a o tym nie wiesz. - rzekłam z powagą i rozsądkiem. Wilczycy zaczęła spływać kropla łzy po policzku.
- Nie mogę pozwolić, abyś ty umarła. Ja jak umrę nic się nie stanie. Nie mam potężnej mocy jak ty. A jak przyjdzie Fuan Himei i rzuci zaklęcie, żebyś zginęła, to ja nie pomogę Akanie. - łza leciała jedna po drugiej. Mówiła niespokojnie, szybko, aż wręcz nie dając się zrozumieć. Jakaś myśli dręczyła jej głowę, lecz nie wiadomo jaka. - A jak ona umrze nastąpi tyrania Fuan. I kto wie, czy potem nie zawładnie myślą o zniszczeniu świata?!

***

Hitachi stoi zamyślony w ciągłym bezruchu. Akana mrugnęła. W ciąż wpatrywała się w niego bezmyślnie swoimi oczami. Wilk-jeleń jakby z opóźnioną reakcją wyciągnął łapę i szeroko się uśmiechnął. Spojrzał w dół, po czym nagle potrząsnął łbem. Łapa opadła na ziemię, a basiora wyraz twarzy zmienił się na poważny.
- Może to reakcja po pierwszym spotkaniu z Wilkiem Pierwszym? A teraz powiedz mi, czy mam podać ci swe imię. - poleciła wadera.
- Tak. Ciężko będzie mówić do ciebie wilczyco lub po ludzku pani. - wreszcie odezwał się wilk.
- Jeśli będzie trzeba, dobrze. Akana. Wilk Pierwszy, co raczej wiesz. - przedstawiła się Akana.
- Czytałem pewne księgi... - zaczął basior. - A dlaczego się tak bałem? To w sumie nie był realny strach, aż paraliżował. Nie dało się ruszyć. Trudno go opisać...
- To magiczny strach. Jedna z siedmiu tajemnic. - wyjaśniła.
- Twoich tajemnic? - zapytał Hitachi. - Jakich tajemnic?
- Wszystko w swoim czasie... - szepnęła niemal bezgłośnie wilczyca.
Zaczęła patrzeć na Ayane Sakurę i Kōsei No Ame. Sakura była jak zwykle spokojna, a towarzysząca jej wadera zdawała się być zaniepokojona i smutna; pewnie jakaś myśl ją dręczyła.
- A jak ona umrze nastąpi tyrania Fuan. I kto wie, czy potem nie zawładnie myślą o zniszczeniu świata?! - prawie krzyknęła wilczyca.
- Wymyśliłaś najgorszy możliwy scenariusz. Nie myśl tak pesymistycznie. - stwierdziła Ayane Sakura. - Czy dręczy Cię jakaś myśl?
- Szczerze? Tak. - Akana z Hitachi'm podeszli i przerwali rozmowę.

***

 - Zdążyłeś ją poznać? - zapytałam mówiąc ją zamiast Akanę, bo nie wiadomo co by chciała.
- Tak, poznałem Akanę. - rzekł Hitachi, podkreślając że zna jej imię.
- To dobrze... - chciałam powiedzieć dalej, lecz przerwała mi niespokojna Kōsei No Ame.
- Czy Chihejsen nic nie jest?
- No właściwie... - basior wahał się przed skłamaniem. - To zginęła. Przykro mi, ale jest już w świecie zmarłych. Starałem się jak mogłem.

<Kōsei No Ame?>

Od Laury C.D. Bueno

- Dobrze. - odparłam - Z chęcią posłucham twej piosenki.
- Zaczynam: - powiedziała Bueno - Raz pewien mały szczeniak wybrał się do lasu. I tak idzie i śpiewa no bo trochę ma czasu. I tak idzie i śpiewa no bo trochę ma czasu. La, la, la, la, la, la... Wreszcie napotyka drzewo owoców magicznych, a przy nim wilka o dziwnych cechach fizycznych! Cały z owoców, z których cieknie sok. Mały szczeniak zrobił więc skok w bok. ,, Wracaj!!! " - krzyczy wilk. ,,Nigdy!" - woła maluch - ,,Za nic, ze mnie mądry wilk!" Tak biegną i biegną i biegną... Zatrzymuje się wilk przy drzewie co gałąź ma nie jedną, chyba z tysiąc! Dziwi się nasz maluch - ,,Ten wilk zrywa owoce i pije z nich soczek!" ,,Bom ja wampir nie wilk!" Tak się kończy ta historia. La, la, la, la, la, la...
- Ładna. Bardzo ładna. - powiedziałam i popatrzyłam na drzewo z jabłkami
- Moja ulubiona jabłoń w okolicy. - oznajmiła Bueno
- Moim ulubionym drzewem jest buk. Jego kora ma kolor sierści mojej mamy i brata. - powiedziałam ze smutkiem
- Tęsknisz? - zapytała Bueno - Też znam ten ból. Część mojej rodziny też nie żyje...
- Ja nie wiem dokładnie czy moi rodzice przeżyli walkę z ludźmi. Mój brat nie żyje na pewno. Co do mojego brata muszę poszukać jednego z kamieni suloku w jego grobie. - powiedziałam
Bueno szturchnęła mnie lekko, po czym zauważyłam czarną bramę na terytorium watahy cienia.
- Wow...- szepnęła Bueno
- W-o-w...- powiedziałam literując
Popchnęłam bramę i otworzyłam ją.
- Wszystko w porządku? - powiedziała Bueno
Chyba zauważyła moją kwaśną minę.
- Widzisz, ta Kayane, o której ci mówiłam była kiedyś moją najlepszą przyjaciółką. Zawsze była silniejsza. Nie spodziewałam się po niej zdrady i ucieczki do watahy cienia. Chyba ukrywa jeden z dziesięciu kamieni suloku. Kiedyś w młodości spotkałyśmy szamanki, która zrobiła nam znaki na łapach. - pokazałam jej dziwny alfabet - Nasze ksywki - Luna i Umbrae ona nam dała. Luna to księżyc, a Umbrae do duchy. Myślę, że mamy kolejną zagadkę.
Spojrzała na mnie, a po chwili odezwała się:
- Wejdźmy do środka. Musimy szukać Umbrae.
- Racja. - szepnęłam patrząc się za siebie
Chwilę potem zjawił się wściekły Roan i bez zastanowienia rzucił się na mnie. Zaczęła się walka. Wygrałam z nim.
- Ty niby nie jesteś silna? - powiedziała Bueno
- Juan i Roan są łatwi w pokonaniu. Zobaczysz jak damy radę z Kayane. - powiedziałam
- Powiedziałaś ,,my"? - zapytała Bueno
- Aby ją pokonać musimy stawić jej czoło obie. Na razie czeka nas podróż. To brama do starego terytorium watahy cienia. Teraz jest 17 kilometrów stąd. - powiedziałam
- Dlaczego Roan był tutaj? - zapytała Bueno
- Ma prawo żeby tu przebywać.


<Bueno?>

Od Bueno CD. Laura

- Nareszcie się coś dzieje! I wiesz co? Skoro ty mi zdradziłaś sekret to i ja tobie go zdradzę.
- Dobrze.
- Widzisz. Ja nie jestem do końca zwykłym wilkiem. Jestem tak na wpół wampirem.... Znaczy takim co nie je krwi. Tylko sok z owoców. Kiedyś mojego przodka ugryzł owocowy wampir. Widzisz tam skąd ja pochodzę to szkodniki. Moja sióstr śpiewała o nich piosenkę. Chcesz posłuchać?

<Laura? Tylko zrób trochę dłuższą wypowiedź>

Laura stacza walkę z Roanem i...

Wilk Laura stacza walkę z Roanem i...wygrywa! Dostaje 15 magicznych kamieni.

Od Hitachi'ego C.D. Ayane Sakura, Kōsei No Ame

Nie udało mi się uratować Chihejsen, chociaż bardzo się starałem. Wracałem przybity do źródła, z nadzieją, że Kōsei No Ame mi wybaczy. Gdy już stałem niedaleko, zobaczyłem Sakurę i Kōsei No Ame obok jakiejś nieznanej mi wilczycy. Pomyślałem że lepiej o nią nie pytać. Wadery rozmawiały o czymś, nie przysłuchiwałem się. Gdy Kōsei No Ame i Ayane Sakura odeszły na bok, wadera odwróciła się w moją stronę. Teraz zobaczyłem, że jest Wilkiem Pierwszym. Pochwyciłem jej wzrok. Wpatrywała się we mnie jak w ducha.

<Ayane Sakura? Kōsei No Ame?>

Don Lu uczy się dodatkowej mocy!

Wilk Don Lu uczy się dodatkowej mocy! Moc, której się uczy to super szybkość. Skończy naukę 22 października.

Laura uczy się magii!

Wilk Laura uczy się magii! Dziedzina magii, której się uczy to powietrze. Skończy naukę 31 października.

Don Lu wrócił z wyprawy!

Wilk Don Lu wrócił z wyprawy z Piaskowej Jaskini! Znalazł Amulet Pokoju i 15 magicznych kamieni.

Od Laury C.D. Bueno

- Nie dziękuje... - powiedziałam - Nie lubię trufli...
- Szkoda...- powiedziała Bueno i zaczęła jeść
- Lepiej chodźmy do mojej jaskini. Nie lubię przebywać tu po południu. - odparłam
- Dłaczego? - powiedziała Bueno z pełną buzią
- Ta mysz o której mówiłaś to szczur. - powiedziałam - Taki wstrętny co lwa potrafi zjeść.
- Wilka też? - zapytała
- Wilka też. - powiedziałam
Wreszcie doszłyśmy.
- Ale przytulnie! - powiedziała Bueno - Ty tu mieszkasz?
- Nie da się ukryć. - powiedziałam
- Co? Nie można się tu schować? - powiedziała Bueno
- Nie o to chodzi...- powiedziałam
- Dobra, już rozumiem. - powiedziała Bueno patrząc się na jeden z moich kamieni - Masz tu dużo zwykłych kamieni. Jeden nie wygląda na ani magiczny, ani na zwykły... Co to jest?
- Obiecaj, że nikomu nie powiesz, zgoda? - wyszeptałam
- Dobra...- powiedziała
- To jest kamień suloku.
- Kamień sudoku? - powiedziała
- Nie sudoku, suloku. To dlatego, że tak nazywają się zwierzęta, tak skomplikowane jak sudoku. - powiedziałam
- Co ten kamień robi i co to suloku? - odparła
- Suloku to magiczne jelenie. To jeden z 10 kamieni. Jeśli zaniesie się je do jaskini suloku, dostanie się moc nie do pojęcia. Lecz, może to jest legenda. Niestety nie wiem jak odnaleźć resztę kamieni i jaskinię. Myślę, że Kayne może mieć z tym coś wspólnego. Chciała abym dała jej kamień suloku, przy zrzucaniu Dona Lu. Okłamałam ją, że nie mam ani jednego, ale nie kłamałam z grobem mojego brata. Tam jest 2 kamień. 3 ma najprawdopodobniej Kayane. Trzeba jej go odebrać i zniszczyć wszystkie, bo inaczej ta moc może nas zniszczyć.
Bueno zaciekawiła ta historia.
- Niesamowite...- powiedziała
- Tak...- powiedziałam - Pomożesz mi rozwiązać te tajemnice?
- Oczywiście! - powiedziała i ruszyła ku wyjścia
Uśmiechnęłam się do niej i razem wypłynęłyśmy na ląd.
- Hej, może wymyślimy sobie ksywki? Takie nowe. - powiedziała
- No, dobra! - oznajmiłam - Ty będziesz Sisi.
- Ty natomiast Tiri.
- Razem będziemy tworzyć poszukiwaczy tajemnic! - powiedziałam
Coraz bardziej przesuwałyśmy się na terytorium watahy cienia.


<Bueno?>

Od Kōsei No Ame C.D. Ayane Sakura

Nastała cisza, którą wkrótce przerwała Ayane:
- Nie bój się, przy mnie możesz płakać. Chyba jesteś, przecież moim przyjacielem?
Te słowa zaskoczyły mnie dogłębnie i wprawiły w niewypowiedzianą radość. Uśmiechnęłam się.
- Tak, oczywiście. Chyba najbardziej szczerym niż nigdy dotąd.-odpowiedziałam i postawiłam pytanie retoryczne- Może nawet najlepszym?
- A teraz przechodzimy do faktów. Jeśli go spotkasz powiedz mu prawdę - z amuletu umieją korzystać tylko potomkowie Arona lub Anno. Jeżeli nie uwierzy powiedz mu, że na prawdę nie kłamiesz i chroni cię tarcza wilka magicznego, a także z nim współpracujesz. Tu chodzi o mnie.  Raczej się domyśliłaś.
Przytaknęłam, po czym zapytałam zdumiona:
- Ja z tobą współpracuję? Ja z t-o-b-ą?
- Od czasu, gdy zjawiła się Akana, tak. - oznajmiła. - A teraz inny temat. Połowa ciebie jest optymistą, a druga połowa pesymistą. Ale nie ma w tobie nawet ziarnka realisty, czyli nie myślisz, że tak jest to jest i trzeba się z tym pogodzić. - spuściłam wzrok. - Chihejsen to twój wróg, jak zarówno Taiyō. Nie oczekuj od nich, że będę zachowywać się tak jak dawniej.
- To komu ja mam ufać? - spytałam zasmucona nadal nie podnosząc wzroku.
- No cóż, zostaję ci jedynie ja i Akana. Jeszcze Hitachi, ale jemu przesadnie nie ufaj. Hitachi jest "czysty", ale nie możesz mu zdradzać tajemnic. A jeszcze lepiej nikomu nie ufać. Jedynie Akanie, bo ja jestem tylko magicznym wilkiem i mogę się dopuścić do zdrady. Ale tu pocieszę - na pewno nie będę robić tego w pełni świadomie i nie zrobię ci krzywdy.
 - Dobrze... - spojrzałam na waderę - Nie wiem, czy pojmę fakt, że Chihejsen jest wrogiem, ale postaram się to zrobić. Masz coś jeszcze do powiedzenia? - zwróciłam się z pytaniem do Sakury, jednak wynikającym z ciekawości, a nie arogancji.
- Nic - uśmiechnęła się tajemniczo i powtórzyła – Nic...
Ponieważ ta rozmowa dobiegła końca, wskoczyłam do wody, a za mną Ayane. Błyskawicznie znalazłyśmy się przy wielkim kasztanie. Akana już czekała.
- Daj mi ten "naszyjnik". - nakazała.
Zdjęłam amulet i trochę niepewnie podałam waderze. Ze zdumieniem przyglądałam się, jak moczy go w wodzie, chwyta w prawą łapę i mruczy jakieś słowa. Zamknęła oczy i znowu zaczęła coś mamrotać. Jakieś miejsce na amulecie zaświeciło się na biało, po czym cały zalśnił.
- Załóż go, Sakuro. - poleciła wilczyca.
- Dezaktywowałaś go? - spytała Ayane.
Przysłuchiwałam się im uważnie, jednak tylko raz po raz spoglądałam w ich kierunku.
- Spróbuj. - odpowiedziała Akana.
Nie patrzyłam już co się dzieje, tylko wlepiłam wzrok w źródełko. Tafla wody lśniła pięknym blaskiem i czasem marszczyła się tworząc niesamowite kształty. Zastanawiałam się nad dzisiejszym dniem. Myślałam o Chihejsen, Taiyō... i słowach wadery: ''Chihejsen to twój wróg, jak zarówno Taiyō. Nie oczekuj od nich, że będą zachowywać się tak jak dawniej.''. Wilczyca miała rację, niepotrzebnie okłamywałam się przez ten cały czas i łudziłam, że wszystko jest tak, jak kiedyś.
''Ale ten czas szybko leci...'', pomyślałam i uśmiechnęłam się nikle. W pewnym momencie usłyszałam czyjeś kroki.
- Czy mogłabym zatrzymać go na jeden dzień? - powiedziała do mnie Sakura bez uśmiechu.
- Dlaczego nie uśmiechasz się, mając ten amulet? - byłam zaskoczona, ''Przecież za każdym razem, gdy go nosiła, przepełniał ją radość.'', przeleciało mi przez głowę.
- Akana poprawiła w nim parę błędów. Czy chciałabyś się nauczyć jakiejś dziedziny magii? Skoro jesteś ponoć wilkiem magicznym, to szybciej się jej nauczysz.
- Poczekaj chwilę. - odparłam - Tak, możesz wziąć amulet. Na to drugie pytanie odpowiem Ci jak zastanowię się nad tą całą sytuacją.
Kiedy to mówiłam, z pewnością byłam poważna. Te wszystkie wydarzenia zrobiły mi niezły mętlik, a teraz jeszcze to: ''Być wilkiem magicznym''. Próbowałam oswoić się już z tą myślą, ale nie potrafiłam. Cieszyłam się z tego względu, ale było to dla mnie czymś nowym.
''Jakiej dziedziny by tu się uczyć?'', pytałam samą siebie. Byłam zmartwiona, bo wiedziałam, że skoro Ayane proponuje mi naukę magii podczas tego całego zamieszania, to będzie ona bardzo potrzebna i to pewnie do walki... ''Walczyć z Taiyō i Chi na śmierć i życie?!'', ta myśl przerażała mnie, ale była prawdziwa, bo nie odpuszczą dopóki nie dostaną amuletu. Do tego jeszcze ta Fuan Himei... Tej, to się bałam. Ale cóż, stałam po stronie Akany i Sakury, więc nie miałam powodu do obaw. Musiałam się tylko dobrze zastanowić nad wyborem magii. Postanowiłam pozostać przy Kosmosie. W końcu w tym temacie czułam się najpewniej.
-Już wiem.-zaczęłam mówić do Ayane- sądzę, że najlepiej zrobiłaby mi nauka dziedziny Kosmosu.
-Dobrze, myślę, że to dobry wybór.-odpowiedziała.
<Ayane Sakura?>

Od Bueno C.D. Laura

- To płyniemy! Jak ja uwielbiam wodę! - wskoczyłam. Po paru minutach byliśmy na wyspie. - Ładna. Jadłaś kiedyś może czekoladowe jagody? Są wspaniałe! A ananasowe truskawki? To pysznota! Tak szczerze ja lubię jeść. Więc często to robię. Widziałaś może gdzieś trufle?
- Nie...
- Szkoda... - wyczułam nagle wspaniały zapach. To była trufla! Mysz zrobiła dziurę ,więc jej zapach był wyczuwalny - Trufla! - zaczęłam kopać Wykopałam dużą ładna. - Chcesz?

<Luna?>

Od Ayane Sakura C.D. Kōsei No Ame

- Więc zacznijmy od Taiyō... Kiedy rano się obudziłam, udałam się na krótką przechadzkę i wtedy... - na tym zacięła się Kōsei No Ame. Spojrzałam na nią oczekując dalszej wypowiedzi. Miałam powiedzieć "Co dalej?", ale wilczyca już rozpoczęła:
- Zaczęły dręczyć mnie wspomnienia rozmów z Chi. - kontynuowała. - Postanowiłam za daleko się nie oddalać, nie ufałam jej. Zmusił mnie jednak do tego Taiyō. Pojawił się nie wiem skąd, chwile porozmawialiśmy, chciał mojego amuletu, wspominał coś o jakimś mistrzu i misji...
- Wiesz jak się nazywał? - przerwałam jej. Prawie nie umiałam nie przerywać podczas wypowiedzi. Może słuchałam uważnie, ale wolałam rozmowy.
- Niestety nie. Następnie zaczął mówić, że misję pomoże mu wypełnić Chi i nie zawaha się mnie zabić oraz, że nic dla... - zawiesiła się. Łza kręciła jej się w oku. Wyglądała jakby chciała wypłakać swoje smutki. ''Nie teraz, proszę.'' - myślała - "Nie chcę płakać przy Ayane".
- Kurayami, wszystko dobrze? - zapytałam ją, choć wiedziałam, że nie. Udawałam, że nie widzę jej skrytego płaczu.
Kiwnęła głową i z trudem powstrzymała swoje łzy, po czym mówiła dalej:
- Że nic dla niego nie znaczę. Kiedy chciałam go zostawić pojawiła się Chi. Zablokowała mi drogę i razem z basiorem chcieli odebrać mi amulet siłą. Rzuciłam więc w niego gałęzią, ale uniknął. Postanowiłam, że zgubię ich w lesie. Udało się, znaczy w pewnym sensie. Basior wpadł do wody i więcej go nie widziałam. Potem nadeszła Chi i zaczęłam z nią walczyć; rozmowa nie wiele dała. Poczułam jak dostaję czymś w głowę, jednak nie okazało się to dla mnie zgubne. W pewnym momencie pojawił się Hitachi i chciał walczyć po stronie wadery, ale jakimś cudem zrozumiał co mu chciałam powiedzieć, i przyłączył się do mnie. To on tak urządził Chi, jednak jestem mu wdzięczna, inaczej byłoby ze mną krucho. To co działo się w dalszej kolejności, to moje zemdlenie i Ty pojawiająca się w moim umyśle.
Słuchałam ją, niby uważnie, lecz naprawdę wewnątrz chciałam sporo wypowiedzieć.
- Rozumiem. - zdecydowałam się na tą krótką wypowiedź i oczekiwałam, aż coś dopowie. Lecz nastała cisza. W końcu zaczęłam mówić. Stwierdziłam, że powiem jej (chyba) wszystko, co miałam rzec. - Nie bój się, przy mnie możesz płakać. Chyba jesteś, przecież moim przyjacielem? - Kurayami uśmiechnęła się (widać, że to uśmiech prawdziwego szczęścia). Widać, że nazwanie ją przyjacielem było dla niej miłe.
- Tak, oczywiście. Chyba najbardziej szczerym niż nigdy dotąd. - odparła wadera i zadała pytanie retoryczne. - Może nawet najlepszym?
- A teraz przechodzimy do faktów. Jeśli go spotkasz powiedz mu prawdę - z amuletu umieją korzystać tylko potomkowie Arona lub Anno. Jeżeli nie uwierzy powiedz mu, że na prawdę nie kłamiesz i chroni cię tarcza wilka magicznego, a także z nim współpracujesz. Tu chodzi o mnie.  Raczej się domyśliłaś - odpowiedziała mi przytakiwaniem Kōsei No Ame, po czym odezwała się:
- Ja z tobą współpracuję? Ja z t-o-b-ą? - powtórzyła wolniej, literując "tobą". Nie wierzyła co słyszała.
- Od czasu, gdy zjawiła się Akana, tak. - oznajmiłam. - A teraz inny temat. Połowa ciebie jest optymistą, a druga połowa pesymistą. Ale nie ma w tobie nawet ziarnka realisty, czyli nie myślisz, że tak jest to jest i trzeba się z tym pogodzić. - wadera spuściła wzrok. - Chihejsen to twój wróg, jak zarówno Taiyō. Nie oczekuj od nich, że będę zachowywać się tak jak dawniej.
- To komu ja mam ufać? - spytała z żalem i smutkiem, nadal ze spuszczonym wzrokiem
- No cóż, zostaję ci jedynie ja i Akana. Jeszcze Hitachi, ale jemu przesadnie nie ufaj. Hitachi jest "czysty", ale nie możesz mu zdradzać tajemnic. A jeszcze lepiej nikomu nie ufać. Jedynie Akanie, bo ja jestem tylko magicznym wilkiem i mogę się dopuścić do zdrady. Ale tu pocieszę - na pewno nie będę robić tego w pełni świadomie i nie zrobię ci krzywdy. - Kurayami cały czas spoglądała w podłoże.
 - Dobrze... - wreszcie spojrzała na mnie - Nie wiem, czy pojmę fakt, że Chihejsen jest wrogiem, ale postaram się to zrobić. Masz coś jeszcze do powiedzenia? - zapytała, ale z zaciekawieniem, nie arogancko
- Nic - uśmiechnęłam się tajemniczo i powtórzyłam. - Nic...
Po tych słowach wilczyca wskoczyła do wody, a po chwili ja zanurkowałam za nią. W mgnieniu oka znalazłyśmy się przy wielkim kasztanie, gdzie czekała Akana.
- Daj mi ten "naszyjnik". - nakazała Akana Kōsei No Ame.
Wadera zdjęła amulet, po czym dała Wilkowi Pierwszemu z nutką niepewności. Zamoczyła go w wodzie, złapała z prawą łapę i zaczęła recytować ciche słowa, niemal do nie usłyszenia. Nie przysłuchiwałam się im. Zamknęła oczy, a później zaczęła mówić to samo po smoczemu. Znak na amulecie się zaświecił na biało, po czym cały amulet zalśnił. Zniknęła na nim rysa.
- Załóż go, Sakuro. - podała go mi, po czym zrobiłam jak rzekła. Nie miałam już wielkiego uśmiechu na twarzy. Czułam się normalnie.
- Dezaktywowałaś go? - spytałam. Kurayami siedziała i przypatrywała się źródełku, a czasem zerkała na mnie i Akanę.
- Spróbuj. - odpowiedziała
Nałożyłam amulet. Walnęłam łapą w gałąź. Odsunęła się. Jak to możliwe? Już cisnęło mi się na ustach "Jak ty to zrobiłaś?", lecz zobaczyłam, że amulet nie ma rysy, choć można było by to nazwać nawet pęknięciem. Może to przez pęknięcie się "popsuł"? A to jakim cudem nie był zarejestrowany? Nie wiem, ale muszę dowiedzieć się więcej co pochodzenia Kōsei No Ame.
Podeszłam do wadery siedzącej przy świecącym źródle.
- Czy mogłabym zatrzymać go na jeden dzień? - rzekłam, nie mając uśmiechu na pysku.
- Dlaczego nie uśmiechasz się, mając ten amulet? - Kurayami była zdziwiona, bo widziała mnie inną, kiedy miałam amulet.
- Akana poprawiła w nim parę błędów. Czy chciałabyś się nauczyć jakiejś dziedziny magii? Skoro jesteś ponoć wilkiem magicznym, to szybciej się jej nauczysz.
- Poczekaj chwilę. - odparła. - Tak, możesz wziąć amulet. Na to drugie pytanie odpowiem Ci jak zastanowię się nad tą całą sytuacją. - była śmiertelnie poważna to mówiąc. Nigdy nie widziałam jej poważniejszej, a zarazem smutnej.


C.D.N.

Od Laury

Spacerowałam po okolicy i zauważyłam waderę jedzącą jabłka.
- Cześć. - powiedziała smutna
- Hej...- powiedziałam - Jestem Laura, ale przyjaciele mówią mi Luna. Właściwie nie mam przyjaciół oprócz Dona Lu...
- Jestem Nutella. Na serio to Bueno. Kim jest ten Sok Du? - powiedziała
- Nie Sok Du, tylko Don Lu. - odparłam - Co tu robisz?
- Długa historia...- powiedziała z uśmiechem - Zapytaj rogacza, co się mnie boi! Ale był ubaw!
- Jakiego rogacza? - zapytałam
- Nie przedstawił się tylko poszedł. - oznajmiła
- Może przejdziemy się na moją wysepkę na jaskini? - zaproponowałam
- Jak to? Mieszkasz na wyspie? - zapytała
- Tak, wysepka jest na rzece. Trzeba podpłynąć a potem zobaczy się małą wyspę. Na niej jest mała norka. Jak się do niej wejdzie to idzie się kawałek, następnie się rozszerza i tak jest moja grota.
- No... Dobra, idziemy!

<Bueno?>

Don Lu nie może znaleźć przedmiotu

Don Lu nie znalazł przedmiotu, lecz znalazł magiczne kamienie. Może się wrócić lub szukać dalej. Wtedy jego wyprawa przedłuży się o 1-2 dni.

Don Lu wywiązał się z tarapatów!

Wilk Don Lu wywiązał się z tarapatów! Jego wyprawa przedłużyła się o 2 dni. Wróci 17 października.

Don Lu wpadł w tarapaty!

Wilk Don Lu wpadł w tarapaty! Jego wyprawa może się przedłużyć o 1-3 dni.